Γιατι δεν θα βγουμε αυριο απο το ευρω? Του Νίκου Μιχαλόπουλου

 

 

 

Γιατί δεν θα βγούμε αύριο από το ευρώ

Του Νίκου Μιχαλόπουλου

 

Δευτέρα, 28 Μαΐου 2012

Καλή η σπέκουλα, η προπαγάνδα και τα παπαγαλίσματα, αλλά κάποια στιγμή έρχεται η ώρα της αλήθειας η οποία πάντα (ευτυχώς) είναι μια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μηχανισμός στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να αποπέμψει κάποια χώρα από την ζώνη του ευρώ. Ακόμη και αν το ζητήσει.

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει Σύνταγμα. Το Σύνταγμα το υποκαθιστά η Συνθήκη της Λισαβόνας η οποία όμως δεν έχει προβλέψει σε κανένα άρθρο της το ενδεχόμενο αποπομπής κράτους-μέλους από την ευρωζώνη.

Άρα πρέπει να μιλήσουμε για νέα Συνθήκη; Απίθανο. Το χρονοδιάγραμμα της Συνθήκης της Λισαβόνας ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2007 και η Συνθήκη μπήκε σε ισχύ το 2009. Δεν υπάρχει τόση ευχέρεια χρόνου. Και ευτυχώς που δεν υπάρχει, γιατί σε μια τόσο αντιδραστική Ευρώπη, όπως η σημερινή, με το ΔΝΤ και τους νεοφιλελεύθερους στα κλιμάκια της ΕΕ, θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια αντιδραστική Συνθήκη για τα επόμενα δέκα με είκοσι τουλάχιστον χρόνια.


Βέβαια, δεν υπάρχει και περίπτωση η ΕΕ να περιέλθει σε αδιέξοδο. Ακόμα και αν ιδεολογικά είμαστε απέναντι με τον καθηγητή Παναγιώτη Ιωακειμίδη, πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά την παρακάτω τοποθέτησή του στα «Νέα» (25 Μαΐου).
«Η ιστορία της ΕΕ επιβεβαιώνει πλήρως την ισχύ της ρήσης «εάν υπάρχει η βούληση βρίσκεται ο τρόπος». Με άλλα λόγια, στην ΕΕ μπορούν και γίνονται σχεδόν τα πάντα, μέσα σε ένα ευρύτερο συνταγματικό πλαίσιο, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση. Πάντα βρίσκονται οι κατάλληλοι τρόποι που ερμηνεύουν, παρακάμπτουν, συμπληρώνουν σε ορισμένες περιπτώσεις τις Συνθήκες (ακόμη και με διακυβερνητικές συνθήκες). Έτσι επιβιώνει η Ένωση, με ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Άλλωστε οι νομικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Συμβουλίου μπορούν «να κατασκευάσουν» με νομότυπο τρόπο ό,τι θέλετε.»

Ακόμη λοιπόν και αν «κατασκευάσουν» έναν Μηχανισμό Αποπομπής, πόσος καιρός φαντάζεστε θα χρειαζόταν μέχρι να συζητηθεί στα διάφορα Όργανα, να στηθεί, να βγάλει ένα δεσμευτικό κείμενο και μετά να επικυρωθεί από τα κράτη-μέλη στα κοινοβούλια ή με δημοψηφίσματα. Κάποιους μήνες. Και αν δεν επικυρωθεί από κάποια Γαλλία ή Ιρλανδία, όπως στο πρόσφατο παρελθόν; Μέτα μιλάμε για τουλάχιστον ένα έτος.

Δεν υπάρχει τόσος χρόνος. Μόλις οι (περιβόητες) αγορές μάθουν ότι ξεκινάνε διαδικασίες αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη, το σορτάρισμα στο ευρώ τις πρώτες μέρες θα είναι τρομαχτικό. Θα αντέξει αυτήν την πίεση για εβδομάδες; Πόσο μάλλον για μήνες.
Βέβαια, λείπει ο κυριότερος λόγος για να μας βγάλουν από το ευρώ. Έστω και με την συνταγή Ιωακειμιδη. Η πολιτική βούληση. Μας έβαλαν στο ευρώ για συγκεκριμένους λόγους. Αυτοί οι λόγοι συνεχίζουν να υφίστανται. Η πολιτική βούληση του διευθυντηρίου της ΕΕ δεν είναι να βγούμε από το ευρώ, αλλά να πεθάνουμε μέσα του. Να πεθάνουμε σαν Ευρωπαίοι και να αναγεννηθούμε ως Κινέζοι.
Υπάρχουν και άλλοι δυο λόγοι, οι οποίοι δεν συζητιούνται ιδιαίτερα, που όμως δεν μπορούμε να τους παραβλέψουμε.


Τα πιο σημαντικά δικαιώματα που εκχωρεί η ΕΕ στους πολίτες της είναι οι λεγόμενες τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες: μετακίνηση εργασίας, αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίου. Το άρθρο 66 της συμφωνίας αναφέρει ότι η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων μπορεί να ανασταλεί, αλλά μόνο σε σχέση με τρίτες χώρες. Δηλαδή μπορεί να ανακληθεί, για να σταματήσουν, π.χ., οι ελληνικές εκροές προς την Ελβετία, αλλά όχι προς τη Γερμανία. Κι αυτός είναι ίσως ο πιο σημαντικός λόγος για τον οποίο η έξοδος κάποιας χώρας από την ευρωζώνη δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί νομικά εντός της Ε. Ε. Και επομένως, το ένα συμπαρασύρει και το άλλο. («Ποντίκι», 24-5-2012)

Ένας άλλος λόγος, εξίσου σημαντικός είναι ότι αν βγούμε από την ευρωζώνη, το Δουβλίνο 2 δεν θα είναι δεσμευτικό για την Ελλάδα. Καταλαβαίνουμε όλοι τον πανικό της Βιέννης, του Βερολίνου και του Παρισιού που θα γίνουν Αθήνα και. . . Ομόνοια Πλατς σε χρόνο ρεκόρ. Οι περισσότεροι μετανάστες βρίσκονται στην Ελλάδα εγκλωβισμένοι, ελπίζοντας ότι θα συνεχίσουν το ταξίδι που διεκόπη στον Έβρο ή στα νησιά.
Όσο για την Σένγκεν, ούτως ή άλλως θα είναι νεκρό γραμμα, αν καταρρεύσει η ευρωζώνη, όπως δήλωσε η γνωστή για τις ξενοφοβικές της θέσεις, Βρετανίδα υπουργός Εσωτερικών, Τερέζα Μέι.


Δεν θα επεκταθώ καθόλου στο θέμα ότι το τι θα αποφασιστεί για την Ελλάδα θα είναι μπούσουλας και για τον υπόλοιπο Νότο. Και το παράδειγμα της Ελλάδας μπορεί να είναι καταστροφικό. Όπως δήλωσε στην «Τέλεγκραφ» ο Ντέιβιντ Μπλουμ, υψηλόβαθμο στέλεχος της HSBC θα ήταν καταστροφή για ευρώ και Ζώνη να βγει η Ελλάδα και στο τέλος να τα καταφέρει. Το ευρώ θα έπεφτε δραματικά. Αντίθετα, αν έφευγε και καταστρεφόταν θα ήταν καλό παράδειγμα για να κρατήσει μακριά την Πορτογαλία και την Ισπανία από τέτοιους πειρασμούς.



(http://www.telegraph.co.uk/finance/financialcrisis/9273209/Global-banks-see-market-rally-on-Greek-exit.html)



Ευτυχως δεν κυβερνάει (θεσμικά τουλάχιστον) η HSBC και δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη το πολίτικο ανάστημα που θα πάρει την απόφαση, ή θα ρίξει τη ζαριά κατά άλλους και να φέρει τον Αρμαγεδδώνα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ή να τη σώσει από βέβαιη παρακμή.
Δυστυχώς ή ευτυχώς (εξαρτάται από ποια μεριά βλέπεις την κατάσταση), έτσι έχουν τα πράγματα.

Είμαστε μέσα στα Δωμάτια της Ευρωζώνης, βίλα για κάποιους, κελί για τους πολλούς. Όμως, η πόρτα φτιάχτηκε να ανοίγει μόνο από έξω. Αν θέλεις να βγεις, πρέπει να κάνεις τρύπα στον τοίχο. Και θα πάρει καιρό. Και θέλεις και τη βοήθεια από τους άλλους που είναι εκεί μαζί σου. Που όμως δεν θα στη δώσουν. Γιατί εσύ θέλεις να αποδράσεις από ένα κελί, αυτοί όμως δεν αφήνουν την βίλα!