ΑΡΧΕΙΟ.GUARDIAN Η Γερμανία αποφεύγει τις πολεμικές αποζημιώσεις που οφείλει στην Ελλάδα

LEFTeria

 

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/09/guardian.html

 

Πέμπτη, 27 Σεπτεμβρίου 2012

GUARDIAN Η Γερμανία αποφεύγει τις πολεμικές αποζημιώσεις που οφείλει στην Ελλάδα

Germany owes Greece a debt

Germany's ducking of the war reparations issue makes its attitude to the current Greek debt crisis somewhat hypocritical

Albrecht Ritschl

guardian.co.uk, Tuesday 21 June 2011

Η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα ένα χρέος.

H Γερμανία,αποφεύγοντας το θέμα για τις  πολεμικές επανορθώσεις, κάνει την στάση της στη σημερινή ελληνική κρίση χρέους κάπως υποκριτική

Οι Γερμανοί δεν διασκεδάζουν αυτές τις μέρες. Κοιτάξτε παντού από τις εφημερίδες,μέχρι την μπλογκόσφαιρα και φαίνεται ότι η δημόσια διάθεση έχει φτάσει σε σημείο βρασμού.Χωρίς να θέλουν,θα επωμιστούν άλλη μια εθνική αύξηση χρέους και την χρηματοδότηση άλλης μια διάσωσης και οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να αμφισβητούν τα πάντα, από την σοφία της στήριξης στην Ελλάδα, το κοινό νόμισμα του ευρώ, ή ακόμη και την ουσία του εγχειρήματος, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά.

 

Αυτό μπορεί να είναι παράξενο για μια χώρα που ωθείται όλο και πιο κοντά στην πλήρη απασχόληση και η οποία είναι έτοιμη να ανακτήσει τη θέση της ως ο μεγαλύτερος εξαγωγέας βιομηχανικών προιόντων στον κόσμο, από τους Κινέζους.

 

Αλλά οι Γερμανοί λένε ότι έχουν βαρεθεί: όχι περισσότερη ανάληψη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δεν πληρώνουν περισσότερο για αυτό και για εκείνο και σίγουρα όχι  για μεγαλύτερη διάσωση των Ελλήνων.

 

Αυτό που είναι πραγματικά περίεργο, όμως, είναι η περιορισμένη διάρκεια της συλλογικής μνήμης της Γερμανίας.

 

Για ένα μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, η κατάσταση ήταν ριζικά διαφορετική: μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και πάλι μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Γερμανία ήταν ο μεγαλύτερος οφειλέτης του κόσμου και στις δύο περιπτώσεις όφειλε την οικονομική της ανάκαμψη, σε μεγάλης κλίμακας μείωση του χρέους.

Η κρίση χρέους της Γερμανίας του μεσοπολέμου,ξεκίνησε σχεδόν  πριν από 80 χρόνια, τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου του 1931.Την είχε ενεργοποιησει ο επιθετικός δανεισμός της Γερμανίας στα τέλη του 1920,ώστε να πληρώσει αποζημιώσεις,μέσω πιστώσεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια πιστωτική φούσκα και όταν έσκασε το 1931, γκρέμισε τις αποζημιώσεις, τον κανόνα χρυσού και μεταξύ άλλων, την δημοκρατία της  Βαϊμάρης.

 

Έχοντας προσαρμοσμένο τον τεράστιο λογαριασμό που προέκυψε, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Αμερικανοί επέβαλαν την Συμφωνία του Χρέους του Λονδίνου του 1953 στους συμμάχους τους, σε μια άσκηση άφεσης του χρέους για την  Γερμανία και μάλιστα με τους πιο γενναιόδωρους όρους.

 

Το οικονομικό θαύμα της Δυτικής Γερμανίας, η σταθερότητα του γερμανικού μάρκου και η ευνοϊκή κατάσταση των δημόσιων οικονομικών της, όλα αυτά οφείλονται σε αυτό το τεράστιο κούρεμα. Αλλά αυτό έβαλε τους πιστωτές της Γερμανίας σε μειονεκτική θέση, αφήνοντας τους να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές συνέπειες της γερμανικής κατοχής.

 

Πράγματι, η συμφωνία για το χρέος του Λονδίνου,ανέβαλλε την διευθέτηση του ζητήματος των αποζημιώσεων - συμπεριλαμβανομένης και της αποπληρωμής των χρεών του πολέμου και τις εισφορές που επιβλήθηκαν από την Γερμανία κατά τη διάρκεια του πολέμου – για μια διάσκεψη που θα πραγματοποιηθεί μετά την ενοποίηση.

 

Η διάσκεψη αυτή δεν έγινε ποτέ:

 

Από το 1990, οι Γερμανοί έχουν σταθερά αρνηθεί να επανεξετάουν αυτό το κουτί της Πανδώρας. Η εν λόγω αποζημίωση, όπως έχει καταβληθεί, ως επί το πλείστον για καταναγκαστική εργασία, διοχετεύθηκε μέσω διάφορων ΜΚΟ,ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία νομικών προηγούμενων. Μόνο μία χώρα,το έχει αμφισβητήσει όλο αυτό,ανοιχτά και προσπάθησε να λάβει αποζημίωση στο δικαστήριο: Η Ελλάδα.

 

Μπορεί να ήταν ή μπορεί να μην ήταν σοφό, να παγώσει η Γερμανία το ζήτημα των αποζημιώσεων και των άλλων εκκρεμοτήτων, μετά το 1990. Εκείνη την εποχή, οι Γερμανοί υποστήριξαν ότι οποιοσδήποτε εύλογος λογαριασμός,θα υπερέβαινε τους πόρους της χώρας και,αντι αυτού, θα ήταν απείρως προτεινόμενη η συνεχιζόμενη οικονομική συνεργασία στην Ευρώπη.

 

Μπορεί να είχαν ένα δίκο.Αλλά τώρα είναι η ώρα για τη Γερμανία να εκπληρώσει την υπόσχεσή της, να ενεργήσει με σύνεση και να κρατήσει μακριά τον ταύρο από το υαλοπωλείο.

 

Μετάφραση: LEFTeria-news

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/jun/21/germany-greece-greek-debt-crisis

 

 

The Germans are not amused these days. Look everywhere from tabloids to the blogosphere, and it seems that the public mood has reached boiling point. Loth to shoulder another national debt increase and finance another bailout, the Germans have started questioning everything from the wisdom of supporting Greece to the common euro currency, or indeed the merits of the European integration project altogether.

This might be strange for a country that is nudging ever closer to full employment, and which is about to recapture its position as the world's leading exporter of manufactured goods from the Chinese. But the Germans say they've had enough: no more underwriting of European integration, no more paying for this and that, and certainly no more bailing out the Greeks.

What is truly strange, however, is the brevity of Germany's collective memory. For during much of the 20th century, the situation was radically different: after the first world war and again after the second world war, Germany was the world's largest debtor, and in both cases owed its economic recovery to large-scale debt relief.

Germany's interwar debt crisis started almost exactly 80 years ago, in the last days of June 1931. What had triggered it was Germany's aggressive borrowing in the late 1920s to pay reparations out of credit. A credit bubble resulted, and when it burst in 1931, it brought down reparations, the gold standard and, not least, Weimar democracy.

Having footed the resulting massive bill, after the second world war the Americans imposed the London debt agreement of 1953 on their allies, an exercise in debt forgiveness to Germany on the most generous terms. West Germany's economic miracle, the stability of the deutschmark and the favourable state of its public finances were all owed to this massive haircut. But it put Germany's creditors at a disadvantage, leaving it to them to cope with the financial aftermath of the German occupation.

Indeed, the London debt agreement deferred settlement of the reparations question – including the repayment of war debts and contributions imposed by Germany during the war – to a conference to be held after unification. This conference never took place: since 1990, the Germans have steadfastly refused to reopen this can of worms. Such compensation as has been paid, mostly to forced workers, was channelled through NGOs to avoid creating precedents. Only one country has challenged this openly and tried to obtain compensation in court: Greece.

It may or may not have been wise to put the issue of reparations and other unsettled claims on Germany to rest after 1990. Back then, the Germans argued that any plausible bill would exceed the country's resources, and that continued financial co-operation in Europe instead would be infinitely more preferable. They may have had a point. But now is the time for Germany to deliver on the promise, act wisely and keep the bull away from the china shop.