NEW YORKER."Οι Πειρατές Γύρω από την Κύπρο".Το καλύτερο άρθρο των ημερών για την Ευρώπη, γράφτηκε στην Αμερική

The Pirates Around Cyprus

Posted by Steve Coll

March 21, 2013

Οι Πειρατές Γύρω από την Κύπρο

Δημοσιεύτηκε από τον Steve Coll

21 Μαρτίου 2013


Τις προάλλες, κοντά στην Αθήνα, γνώρισα ένα χαρωπό Ελληνοαμερικανό οικονομολόγο ο οποίος ήταν πάνω απο εβδομήντα. Διατηρούσε μια άσπρη γενειάδα Vandyke. Τριγύρναγε γύρω γύρω στην βεράντα του, με άτακτη διάθεση. Σχεδιάζε ένα πάρτι για εκείνο το βράδυ, το οποίο θα κρατούσε από τις δέκα το βράδυ μέχρι περίπου τις πέντε το πρωί. Όλοι οι επισκέπτες του θα φορούσαν πειρατικά κοστούμια. Είχε προσκαλέσει και έναν  Ισλανδό, που μόλις είχε συναντήσει, όπως μου είπε, επειδή οι Ισλανδοί ήταν εξοικειωμένοι να λεηλατούν και να λεηλατούνται και επίσης, σημείωσε περιπαικτικά,  "Δεν πίνουν πολύ".

Τον ρώτησα από πού είχε προέλθει η ιδέα για το θέμα του πάρτυ. "Από τους πειρατές της Ευρωπαϊκής Ένωσης", μου εξήγησε.


Οι Έλληνες ζουν καλά σε όλες τις εποχές, αλλά αυτός ήταν ένα σκοτεινός χειμώνας ύφεσης, κοινωνικής αναταραχής και ασταθούς πολιτικής κατάστασης.

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, οι διαπραγματευτές της ΕΕ, ανακοίνωσαν την απαίτηση τους ότι οι Ελληνοκύπριοι με καταθέσεις, θα δώσουν ένα μέρος τους, με την μέθοδο ενός εφάπαξ φόρου, προκειμένου να υποστηριχθεί μια διακρατική διάσωση των τραπεζών. (Οι Κυπριακές τράπεζες βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης για μήνες, επειδή, μεταξύ άλλων, κρατούσαν πάρα πολλά Ελληνικά κρατικά ομόλογα.)

Ως μια πράξη πειρατείας, η  πρόταση της ΕΕ, που φέρεται να συνελλήφθη από  Γερμανούς και Φινλανδούς διαπραγματευτές, ήταν ξεδιάντροπη.
Ως μια δημόσια πολιτική κίνηση, ήταν μια παράλογη απόρριψη των νομικών εγγυήσεων των μικροαποταμιευτών της Κύπρου, οι καταθέσεις των οποίων υποτίθεται ότι είναι ασφαλισμένοι στο πλαίσιο των κανονισμών της ΕΕ μέχρι του ποσού των € 100.000, σε ένα καθεστώς παρόμοιο με εκείνο που προβλέπεται από την Ομοσπονδιακή Εταιρεία Ασφάλισης Καταθέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μέχρι την μισά της εβδομάδας, μια εξέγερση στην Κυπριακή Βουλή, τα εχθρικά editorials σε όλη την Ευρώπη και η αναταραχή των αγορών είχε ως αποτέλεσμα οι συντάκτες της πρότασης να επανεξετάσουν τους όρους της. Ωστόσο, η ΕΕ. συνεχίζει να εμφανίζεται σκληρή στις διαπραγματεύσεις και το τελικό αποτέλεσμα παραμένει αβέβαιο.


Μέσα στην ανοησία της, η πρόταση, όταν εκτεθεί στο φως, δείχνει ένα είδος άσχημων διακρίσεων,- θα ήταν άραγε υπερβολικό να το ονομάζαμε ρατσισμό;- που συνεχίζει να υφίσταται, μέσω της στασης της Γερμανίας, της Φινλανδίας και άλλων βόρειοευρωπαίων απέναντι στους νότιους οφειλέτες της Ένωσης.

Εκείνοι που επηρεάζονται από τη νέα πρόταση δεν είναι μόνο οι μικροί αποταμιευτές της Κύπρου, αλλά και κάπου 35000  Βρετανοί στρατιώτες που σταθμεύουν στο νησί. Η κυβέρνηση των Τόρις, με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Κάμερον ανακοίνωσε ένα μέτρο έκτακτης ανάγκης κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, υποσχόμενος στους στρατιώτες, τους ναύτες και τις οικογένειές τους ότι η Βρετανία θα αποκαταστήσει τις τυχόν ζημιές που θα προκύψουν. Την Τρίτη, Βρετανοί αξιωματούχοι έστειλαν, με δραματικό τρόπο, τραπεζογραμμάτια αξίας περίπου ενός εκατομμυρίου ευρώ  στο νησί, για να εξασφαλίσουν –αλλα και για τις τηλεοπτικές κάμερες, μεταξύ άλλων-,  ότι οι στρατιώτες θα μπορούσαν να αγοράσουν είδη παντοπωλείου, μπύρα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Το σενάριο της Κυπριακής τραπεζικής κρίσης έχει πολλούς συγγραφείς, όπως έχει περιγράψει ο συνάδελφός μου John Cassidy . Ο τραπεζικός τομέας του νησιού είναι παραφουσκωμένος, ένας τόπος κάτω από τις ρυθμίσεις του απορρήτου περί υπεράκτιων, ταξίδια κεφαλαίων και ξέπλυμα χρήματος.

Επισκέφθηκα για πρώτη φορά το νησί το 1992, για να κάνω ένα ρεπορτάζ  για την εφημερίδα Washington Post σχετικά με το πώς οι σύμμαχοι από το Βελιγράδι του τότε ισχυρού άνδρα της Σερβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, μετέφεραν κεφάλαια από την πρώην Γιουγκοσλαβία σε Κυπριακές τράπεζες.

Πιο πρόσφατα, το μαύρο και το γκριζο χρήμα ηρθε στην Κύπρο από την Ρωσία. Οι Financial Times εκτιμούν ότι από τα € 68 δισεκατομμύρια των συνολικών καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, όπως αναφέρει δημοσίως η  Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου, περισσότερα από το ένα τρίτο ανήκουν σε ρωσικές εταιρείες, ορισμένες από τις οποίες είναι απλές σφραγίδες, που έχουν σχεδιαστεί για τον αμφιβόλου προελεύσεως  πλούτο των Ρώσων.

Ωστόσο, οτιδήποτε απάτες, εγκλήματα και απερίσκεπτα δάνεια επέτρεψαν οι Κυπριακές αρχές, κατά τη διάρκεια της πορείας προς την κρίση του ευρώ, ήταν ανεκτά και κάτω από μια πλήρη ρυθμιστική επίβλεψη, η οποία ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Επιπλέον, η Κυπριακή οικονομία και ο τραπεζικός της τομέας είναι πολύ μικροί. Σε αντίθεση με τις μεγάλες οικονομίες της Ισπανίας και της Ιταλίας, ή ακόμα και των μικρότερων όπως της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, η κατάρρευση των Κυπριακών τραπεζών ή της οικονομίας του νησιού δεν θα μπορούσε, από μόνη της, να παρουσιάσει έναν συστημικό κίνδυνο για την Ευρώπη, εκτός εάν προκαλούσε  μια απροσδόκητη εξάπλωση.

Επειδή η Κύπρος είναι τόσο μικρή, η ίδια η αδυναμία της φαίνεται να προσκαλεί ολη αυτήν την επιθετικότητα από τους βορειοευρωπαίους -τραπεζίτες, ομολογιούχους, διαπραγματευτές κυβερνήσεων- έναν βαθμό επιθετικότητας που δεν θα υπήρχε, αν το νησί ήταν πολύ μεγάλο για να πέσει, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία όπως κρίθηκε τελικά για καθεμία από αυτές.

Έρχονται εκλογές στην Γερμανία, είναι απολύτως κατανοητό ότι η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ θα ήθελε να αποφύγει να ζητήσει απο τους Γερμανούς φορολογούμενους να εξασφαλίσουν τις υπεράκτιες καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών. Επειδή χτυπάει τις περίεργες ρώσικες καταθέσεις , ένας φόρος επί των Κύπριων  καταθετών, ώστε να συγχρηματοδοτηθει το σχέδιο διάσωσης, θα πρέπει αρχικά να φαινόταν ως μια συναισθηματικά ικανοποιητική ιδέα.

Ωστόσο, ακόμη και αν οι ρωσικές καταθέσεις στην Κύπρο αντανακλούν εγκληματικότητα, έφτασαν εκει και πάλι, στο πλαίσιο των κανονισμών της ΕΕ .

 Και οι περισσότεροι των αποταμιευτών που θα χτυπηθούν  δεν θα είναι οι Ρώσοι αλλά, μάλλον, οι απλοί Κύπριοι που ασκούσαν ακριβώς τις συνήθειες που πάρα πολλοί Γερμανοί φαίνεται οτι περιφρονητικά θεωρούν ως μη-Ελληνικές: εργάζονταν, έβαζαν χρήματα στην άκρη και αποταμίευαν χρηματοδοτόντας τις αγορές ακινήτων ή για τα γηρατειά τους.


Δεν υπάρχει κανένα πολιτικό θέμα ή ηθικό θέμα στην φορολόγηση των Κύπριων αποταμιευτών,  οι οποίοι κατέχουν λογαριασμούς κάτω του ανώτερου όριου εγγύησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Καθώς η Αμερικάνικη οικονομία αγκομαχά προς την ανάκαμψη, οι συγκλίνοντες κρίσεις διαυβέρνησης της Ευρώπης, η λιτότητα, και η ύφεση στον νότο της ηπείρου, φρενάρουν την παγκόσμια οικονομία.

Φιλελεύθεροι Αμερικανοί οικονομολόγοι όπως ο Paul Krugman έχουν αποκτήσει επιρροή στην Ευρώπη, λόγω των ακριβών προβλέψεων τους ότι η δημοσιονομική σύσφιξη στη μέση μιας ύφεσης, είναι αποτυχία, όπως έγινε στην Βρετανία.


Αυτό που απαιτείται τώρα είναι ένα διαφορετικό είδος Αμερικανικής πίεσης προς τους Ευρωπαίους ηγέτες, για να τους ταρακουνήσει από τις τραπεζίτικες διαπραγματευτικες τους θέσεις και να τους βοηθήσει να δημιουργήσουν  ένα όραμα κοινωνικής και οικονομικής ένταξης.


Ο τραπεζικός φόρος της  Κύπρου, διατυπώθηκε τόσο άσχημα, που θα πρέπει να εκληφθεί ως μια προειδοποίηση για την αυτοκαταστροφική αδιαφορία της βορειοευρωπαικής  ελίτ, για την ταλαιπωρία και την οργή που τροφοδοτούν στον νότο. Οι Πειρατές μπορεί να έχουν πλάκα για ένα Σαββατόβραδο, αλλά είναι χάλια γείτονες.

Μετάφραση: LEFTeria-news

 http://www.newyorker.com/online/blogs/comment/2013/03/the-pirates-around-cyprus.html#ixzz2ODzggTEX

The other day, near Athens, I met a cheerful Greek-American economist who is in his mid-seventies. He sported a white Vandyke beard. He was shuffling around his veranda in a mischievous mood. He was planning a party for that night, which would run from ten o’clock until about five in the morning. All of his guests would wear pirate costumes. He had invited an Icelander he had barely met, he told me, because Icelanders were familiar with plundering and being plundered, and also, he noted facetiously, “They don’t drink much.”

I asked where the idea for the party theme had originated. “European Union pirates,” he explained.

Greeks live well in all seasons, but this has been a dark winter of recession, social disruption, and unstable politics.

Over the weekend, E.U. negotiators announced their demand that Greek Cypriots with bank savings part with some of their deposits by way of a onetime tax, in order to support a transnational bank bailout. (Cypriot banks have been on the verge of collapse for months because, among other things, they held too many Greek sovereign bonds.) The initial version of the proposal would have culled Cypriot bank accounts holding a hundred thousand euros or less by 6.7 per cent, and accounts with deposits over a hundred thousand would have been drained at a rate of 9.9 per cent.

As an act of piracy, the E.U. proposal, reportedly conceived by German and Finnish negotiators, was unabashed. As public policy, it was an unconscionable repudiation of legal guarantees made to small Cypriot savers, whose accounts are supposedly insured under E.U. regulations up to a hundred thousand euros, in a scheme similar to that provided by the Federal Deposit Insurance Corporation in the United States.

By midweek, a revolt in the Cypriot Parliament, hostile editorial opinion across Europe, and market turmoil had led the proposal’s authors to reconsider its terms. Yet the E.U. has continued to play tough in the negotiations, and the final outcome remains uncertain.

In its foolishness, the proposal exposed in plain light a strain of ugly discrimination—is it too much to call it racism?—that continues to run through German, Finnish, and other northern-European attitudes toward the Union’s southern debtors.

Those affected by the new proposal include not only small Cypriot savers, however, but also some of the thirty-five hundred British soldiers stationed on the island. The Tory government led by David Cameron had to announce an emergency measure over the weekend, promising soldiers, sailors, and their families that Britain would make good any losses they incurred. On Tuesday, British officials dramatically flew about a million euros’ worth of banknotes to the island, to ensure—for the television cameras, among others—that soldiers could buy groceries, beer, and other necessities.

The Cypriot banking crisis has many authors, as my colleague John Cassidy described. The island’s banking sector is a bloated, under-regulated locus of offshore secrecy, capital flight, and money laundering. I first visited there in 1992, to report a story for the Washington Post about how Belgrade allies of the then-Serbian strongman Slobodan Milošević were shifting funds from the former Yugoslavia to Cypriot banks.

More recently, the black and gray money has come to Cyprus from Russia. The Financial Times estimates that of the sixty-eight billion euros in total deposits in Cypriot banks reported publicly by the Central Bank of Cyprus, more than a third belong to Russian companies, some of which are mere nameplates designed to hold the questionable wealth of Russian individuals. Yet whatever fiddles, crimes, and reckless lending Cypriot authorities permitted during the run-up to the euro crisis, they tolerated them under the full regulatory gaze, such as it was, of the European Union.

What’s more, Cyprus’s economy and its banking sector are both small. Unlike the large economies of Spain and Italy, or even the smaller ones of Greece and Portugal, the collapse of Cypriot banks or the island’s economy would not, in itself, present a systemic risk to Europe, other than by sparking an unexpected contagion.

Because Cyprus is so tiny, its very weakness seems to have invited aggression from northern-European bankers, bondholders, and government negotiators—a degree of aggression that they would not have considered if the island were too big to fail, as Greece, Spain, Italy, Portugal, and Ireland were each ultimately judged to be.

Elections are coming in Germany; it is entirely understandable that Chancellor Angela Merkel would wish to avoid calling on German taxpayers to secure the offshore deposits of Russian oligarchs. Because it hit dodgy Russian accounts, a tax on Cypriot bank depositors to co-fund the bailout must have initially seemed like an emotionally satisfying idea.

Yet even if the Russian deposits in Cyprus reflect criminality, they arrived, again, under E.U. regulation. And most of the savers who would be hit are not Russians but, rather, ordinary Cypriots who practiced exactly the habits that too many Germans seem to disdainfully regard as un-Greek: they worked, they set money aside, and they saved to finance property purchases or retirement. There is no policy or moral case to tax Cypriot savers who hold accounts under the E.U.’s insured ceiling.

As the American economy chugs and sputters toward recovery, Europe’s interlocking crises of governance, austerity, and recession in the south of the continent are holding the world economy back. Liberal American economists like Paul Krugman have become influential in Europe because of their accurate forecasts that fiscal tightening in the midst of a recession would fail, as it has in Britain. What is required now is a different sort of American pressure on European leaders, to shake them out of their bankers’ negotiating poses and to help them craft a vision of social and economic inclusion. The Cyprus bank tax was so badly conceived that it has to be understood as a warning of the northern-European élite’s self-defeating indifference to the hardship and anger they are fuelling to their south. Pirates may be great fun on a Saturday night, but they are lousy neighbors.