Συζήτηση με τον Δημήτρη Παπαχρήστο. "Χρειά­ζε­ται κυ­ρίως έ­νας ε­θνι­κο­τα­ξι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός α­γώ­νας - Προτιμότερο να αγωνιστεί κάποιος μάταια παρά να ζήσει μάταια".

Μια συζήτηση με τον Δημήτρη Παπαχρήστο

Κυριακή, 22 Δεκεμβρίου 2013

Η ουτοπία δεν είναι ανέφικτη

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος, ο εκφωνητής του σταθμού των Ελεύθερων Αγωνιζόμενων Φοιτητών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μιλάει στην «Εποχή« για τη Χρυσή Αυγή, το μεταναστευτικό και τον κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας. Χαρακτηρίζει επικίνδυνη την κυβέρνηση ασκώντας παράλληλα σκληρή κριτική στην αριστερά. Πιστεύει ότι μόνο ενεργοί πολίτες μπορούν να δώσουν νόημα στη δημοκρατία, η οποία καταλήγει διαφορετικά σε ένα αδειανό πουκάμισο. «Είναι προτιμότερο να αγωνιστεί κάποιος μάταια παρά να ζήσει μάταια» επισημαίνει.


Tη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε
ο Αλέ­ξαν­δρος Μαυ­ρο­γέ­νης


Εί­χα­τε πει για τη Χρυ­σή Αυ­γή ό­τι εί­στε αι­σιό­δο­ξος πως το φαι­νό­με­νο θα πε­ριο­ρι­στεί, ε­πει­δή στην Ελλά­δα δεν περ­νά­ει ο φα­σι­σμός. Τώ­ρα με­τά τις συλ­λή­ψεις και προ­φυ­λα­κί­σεις στε­λε­χών της ΧΑ εί­στε α­κό­μη πιο αι­σιό­δο­ξος ή δεν εί­ναι εύ­κο­λο να συ­ντρι­βεί ο φα­σι­σμός;

Δεν θα α­πα­ντή­σω με πνεύ­μα αι­σιο­δο­ξίας, διό­τι αυ­τό που έ­χω πει εί­ναι ό­τι η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία σε με­γά­λο βαθ­μό εί­ναι άρ­ρω­στη. Όταν 442.000 άν­θρω­ποι ψή­φι­σαν τη ΧΑ και την έ­χουν νο­μι­μο­ποιή­σει στη Βου­λή, τό­τε έ­χου­με να κά­νου­με με μια ο­λό­κλη­ρη κοι­νω­νία που περ­νά­ει το σύν­δρο­μο μιας πο­λύ­πλευ­ρης, και ό­χι μό­νο οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης. Κα­τά­θλι­ψη, αυ­το­κτο­νίες, ο έ­νας στρέ­φε­ται ε­να­ντίον του άλ­λου, η α­πα­ξίω­ση κυ­ριαρ­χεί. Υπάρ­χει ορ­γή και α­πα­ξίω­ση για τα κόμ­μα­τα, που έ­χουν κυ­βερ­νή­σει αλ­λά αυ­τή η ορ­γή συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει και την α­ρι­στε­ρά.


Τη χρεώ­νουν για ζη­τή­μα­τα για τα ο­ποία δεν ευ­θύ­νε­ται, τη χρεώ­νουν ό­μως και για τη στά­ση της σε πο­λύ σο­βα­ρά θέ­μα­τα ό­πως το με­τα­να­στευ­τι­κό. Αυ­τό εκ­με­ταλ­λεύο­νται ό­σοι έ­χουν κά­νει την ξε­νο­φο­βία ση­μαία τους. Η α­ρι­στε­ρά ί­σως χω­λαί­νει στα ε­θνι­κά θέ­μα­τα και στην ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή στην ο­ποία δεν μπο­ρείς να μην έ­χεις ξε­κά­θα­ρη θέ­ση και να αρ­κεί­σαι σε έ­να ψευ­το­κο­σμο­πο­λι­τι­σμό, ό­ταν, για να εί­σαι πα­γκό­σμιος πο­λί­της πα­τάς σε αυ­τόν τον τό­πο. Δεν εί­μαι αι­σιό­δο­ξος ό­τι αυ­τός ο κό­σμος, ο ο­ποίος στη­ρί­ζει τη ΧΑ, θα με­τα­στρα­φεί. Πρέ­πει να γί­νει πο­λι­τι­κή δου­λειά με έ­ναν δια­φο­ρε­τι­κό λό­γο, μέ­σα στην κοι­νω­νία


Λέ­τε ό­τι προ­σπα­θούν να ε­πι­βάλ­λουν στον κό­σμο την α­πο­γοή­τευ­ση και το φό­βο. Πώς μπο­ρεί η αρι­στε­ρά να συμ­βάλ­λει στην κα­τα­πο­λέ­μη­ση του φό­βου;

Αυ­τό καλ­λιερ­γεί­ται ε­δώ και πο­λύ και­ρό συ­στη­μα­τι­κά. Για­τί ξέ­ρουν ό­τι ο φό­βος α­δρα­νο­ποιεί τον άν­θρω­πο και τον πα­ρα­λύει. Στρώ­νει το δρό­μο στον εκ­φα­σι­σμό της κοι­νω­νίας. Θα προ­σπα­θή­σουν να σπεί­ρουν τον δι­χα­σμό στην κοι­νω­νία, να στρα­φεί ο έ­νας ε­να­ντίον του άλ­λου, να δη­μιουρ­γη­θεί μια εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή κα­τά­στα­ση. Ο συν­δι­κα­λι­σμός δεν λει­τουρ­γεί σω­στά για­τί μέ­χρι τώ­ρα ή­ταν και πα­ρα­μέ­νει κρα­τι­κο­δίαι­τος και συ­ντε­χνια­κός. Χρεια­ζό­μα­στε μια έ­νω­ση ό­λων των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των α­νέρ­γων. Η α­νερ­γία στους νέ­ους φτά­νει το 60%. Πού εί­ναι ό­μως οι 1,5 - 2 ε­κα­τομ­μύ­ρια ά­νερ­γοι; Πρέ­πει να α­να­ζη­τή­σου­με τις αι­τίες για τις ο­ποίες δεν συ­να­ντιό­μα­στε με αυ­τόν τον κό­σμο.


Ο κα­ταγ­γελ­τι­κός λό­γος και οι α­να­λύ­σεις α­φο­ρούν τους ε­παγ­γελ­μα­τίες της α­ρι­στε­ράς. Πρέ­πει να καλ­λιερ­γή­σου­με τη δη­μο­κρα­τία η ο­ποία δεν υ­πάρ­χει. Αυ­τή την ο­ποία έ­χου­με τώ­ρα εί­ναι ο­λι­γαρ­χία. Χρη­σι­μο­ποιεί τη δη­μο­κρα­τία για να νο­μι­μο­ποιεί τις αυ­θαι­ρε­σίες της. Οι­κο­νο­μι­κή χού­ντα και κα­το­χή έ­χου­με.


Δεν εί­ναι υ­περ­βο­λι­κό αυ­τό;

Δεν εί­ναι κα­θό­λου. Έχω πει δη­μό­σια και στο Σύ­νταγ­μα ό­τι χρειά­ζε­ται έ­να μέ­τω­πο παλ­λαϊκό ε­νά­ντια στο φα­σι­σμό και ε­νά­ντια στην ε­πι­κρα­τού­σα κα­τά­στα­ση. Χρειά­ζε­ται κυ­ρίως έ­νας ε­θνι­κο­τα­ξι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κός α­γώ­νας.


Δεν υ­πάρ­χει α­ντί­φα­ση α­νά­με­σα στο ε­θνι­κό και το τα­ξι­κό;

Το ε­θνι­κό ας το α­φή­σου­με, α­φο­ρά τους ι­στο­ρι­κούς. Το πα­τριω­τι­κό ό­μως, για­τί να μην υ­πε­ρα­σπί­ζε­σαι την πά­τρια γη; Για­τί α­να­φέ­ρο­ντας α­κό­μα και τη λέ­ξη, να σε λέ­νε ε­θνι­κι­στή; Εδώ πά­νε να κα­τα­στρέ­ψουν τη γλώσ­σα, να πουν ό­τι δεν υ­πάρ­χει, ό­τι εί­ναι α­συ­νε­χής. Δεν εί­ναι ύ­παρ­ξη μας η γλώσ­σα; Η γλώσ­σα μας εί­ναι αρ­χέ­γο­νη και έ­χει μπο­λιά­σει τη μι­σή Ευ­ρώ­πη και ε­μείς θα την πε­ρι­φρο­νή­σου­με; Η γλώσ­σα και η μνή­μη μας εί­μα­στε ε­μείς.


Λαός σε λή­θη δεν έ­χει μέλ­λον ού­τε και η α­ρι­στε­ρά έ­χει μέλ­λον, αν ξε­χά­σει και τα κα­λά και τα κα­κά της. Η μνή­μη εί­ναι α­πό μό­νη της ζωή, α­ντί­στα­ση. Όπο­τε μι­λά­με για το Πο­λυ­τε­χνείο εί­ναι ζω­ντα­νό, το φέρ­νου­με ε­δώ. Για να το μοι­ρα­στείς και να συ­νε­χί­σεις, να φτά­σεις ε­κεί, που δεν φτά­σα­με ε­μείς.


Κά­νε­τε λό­γο για χού­ντα και κα­το­χή. Εί­ναι α­να­πό­φευ­κτη η ε­ξέ­γερ­ση ή μπο­ρεί να α­να­τρα­πεί η κα­τά­στα­ση και με άλ­λο τρό­πο;

Η σύ­γκρου­ση εί­ναι α­να­πό­φευ­κτη. Δεν μι­λώ ό­μως για στρα­κα­στρού­κες και σπα­σί­μα­τα βι­τρι­νών. Αυ­τά εί­ναι η­λι­θιό­τη­τες, εν­σω­μα­τώ­νο­νται εύ­κο­λα. Οι ε­ξε­γέρ­σεις να γί­νουν, αλ­λά αν δεν κυο­φο­ρούν την ε­πα­νά­στα­ση, αν δεν έ­χουν ι­δε­ο­λο­γία, ό­ρα­μα για το μέλ­λον, τό­τε εί­ναι νε­κρές εκ­σπερ­μα­τώ­σεις.


Η ου­το­πία δεν εί­ναι α­νέ­φι­κτη αρ­κεί να το πι­στεύεις. Εμείς α­πο­ποιού­μα­στε τη λέ­ξη κομ­μου­νι­σμός, σο­σια­λι­σμός, α­ναρ­χι­σμός, ε­δώ δεν μι­λά­με καν για πα­τρί­δα. Υπάρ­χουν νοο­τρο­πίες κά­ποιων οι ο­ποίοι εί­δαν την πο­λι­τι­κή ως ε­παγ­γελ­μα­τίες της α­ρι­στε­ράς. Θα τα α­φή­σου­με ό­λα στη Βου­λή;


Το δί­πο­λο μνη­μό­νιο - α­ντι­μνη­μό­νιο εί­ναι μο­νό­πλευ­ρο;

Για μέ­να εί­ναι λά­θος, εί­ναι δύο τα­μπέ­λες. Το μνη­μό­νιο υ­πάρ­χει και θα έρ­θουν και άλ­λα μνη­μό­νια και μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει έ­να μέ­τω­πο α­πέ­να­ντι στα μνη­μό­νια αλ­λά δεν πρέ­πει να μεί­νου­με ε­κεί. Αντι­μνη­μο­νια­κοί εί­ναι και οι Ανε­ξάρ­τη­τοι Έλλη­νες, ό­ποιος θέ­λει μπο­ρεί να δη­λώ­νει α­ντι­μνη­μο­νια­κός. Εγώ εί­μαι ε­νά­ντια στο σύ­στη­μα που πα­ρά­γει μνη­μό­νια και υ­πο­τάσ­σει λα­ούς. Τα πράγ­μα­τα εί­ναι πο­λύ­πλευ­ρα, πο­λυ­διά­στα­τα. Να μην φτιά­ξου­με τον μο­νο­διά­στα­το άν­θρω­πο, ό­πως έ­λε­γε και ο Μαρ­κού­ζε.


Όταν μι­λά­τε για πα­γκό­σμια δι­κτα­το­ρία, α­να­φέ­ρε­στε στη κυ­ριαρ­χία των α­γο­ρών έ­να­ντι των κυ­βερ­νή­σεω­ν;

Το 1% του πλα­νή­τη ε­ξου­σιά­ζει το 99%, μι­λά­με για δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους. Υπάρ­χουν ε­ται­ρείες οι ο­ποίες έ­χουν προϋπο­λο­γι­σμό και κέρ­δη πε­ρισ­σό­τε­ρα α­πό μια χώ­ρα με πλη­θυ­σμό με­γα­λύ­τε­ρο α­πό 40 ε­κα­τομ­μύ­ρια. Κοι­τά­νε μό­νο τα χρη­μα­τι­στή­ρια, δεν ε­πεν­δύουν, δεν δη­μιουρ­γούν θέ­σεις ερ­γα­σίας. Για αυ­τό θα την πα­τή­σουν και οι ί­διοι.


Για το με­τα­να­στευ­τι­κό στο ο­ποίο α­να­φερ­θή­κα­τε πριν, ποια πι­στεύε­τε ό­τι πρέ­πει να εί­ναι η λύ­ση; Πρέ­πει να εί­ναι πα­νευ­ρω­παϊκή;

Πρέ­πει να κα­τα­λά­βου­με ό­τι στον τό­πο που ζού­με και εί­ναι σπί­τι μας δεν υ­πάρ­χει ξέ­νος, για­τί ο­λό­κλη­ρο το σπί­τι μας εί­ναι η γη, με θό­λο τον ου­ρα­νό. Επει­δή έ­τυ­χε να ζού­με σε αυ­τή τη χώ­ρα θα διώ­χνου­με ή θα σκο­τώ­νου­με ό­ποιον έρ­χε­ται ε­δώ; Οι πό­λε­μοι και οι κλι­μα­τι­κές αλ­λα­γές α­να­γκά­ζουν τους αν­θρώ­πους να φύ­γουν. Η Λα­μπε­ντού­ζα εί­ναι δί­πλα μας, ξέ­ρε­τε πό­σοι έ­χουν πνι­γεί για να έρ­θουν στον πα­ρά­δει­σο της Ευ­ρώ­πης, πά­νω α­πό 13.000 τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Η λύ­ση πρέ­πει να εί­ναι πα­νευ­ρω­παϊκή. Να κα­ταρ­γη­θεί το Δου­βλί­νο 2, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι που έρ­χο­νται ε­δώ δεν θέ­λουν να μεί­νουν στην Ελλά­δα. Δεν λύ­νε­ται το θέ­μα με την Αμυ­γδα­λέ­ζα και τα συρ­μα­το­πλέγ­μα­τα.


Η κυ­βέρ­νη­ση έ­χε­τε γρά­ψει ό­τι έ­στρω­σε το χα­λί στη ΧΑ. Ανα­φέ­ρε­στε στη με­τα­να­στευ­τι­κή της πο­λι­τι­κή;

Η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι ε­πι­κίν­δυ­νη. Σε έ­να με­γά­λο βαθ­μό πή­γε να παί­ξει και με τη ΧΑ. Eλπί­ζει ό­τι θα πά­ρει πο­σο­στά και α­πό ε­κεί. Μέ­σα α­πό τα σπλά­χνα της δε­ξιάς και της α­κρο­δε­ξιάς προέ­κυ­ψαν αυ­τά τα φαι­νό­με­να. Τα νέα παι­διά πρέ­πει ό­μως να α­να­φέ­ρω ό­τι εί­ναι α­νι­στό­ρη­τα. Αρκε­τοί πα­ρα­μυ­θιά­στη­καν ό­τι φταίει ο ξέ­νος για ό­σα συμ­βαί­νουν. Μπή­καν στη νοο­τρο­πία του τσα­μπου­κά και της βίας. Έχω ζή­σει ό­μως το πρό­βλη­μα στον Άγιο Πα­ντε­λεή­μο­να. Δεν μπο­ρώ ως α­ρι­στε­ρός να λέω ό­τι ο ξέ­νος a priori έ­χει δί­κιο. Αν σκο­τώ­σει ο Πα­κι­στα­νός δεν έ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρα ε­λα­φρυ­ντι­κά α­πό τον Έλλη­να.