ΑΡΧΕΙΟ.Βαρουφάκης - CNN.Οι Έλληνες φοβούνται το τι θα επακολουθήσει μετά τις εκλογές των ΗΠΑ

LEFTeria

Κυριακή, 16 Σεπτεμβρίου 2012

 

Greeks fearful of what will follow U.S. elections

By Yanis Varoufakis, Special to CNN

September 13, 2012

Οι Έλληνες φοβούνται το τι θα επακολουθήσει μετά τις εκλογές των ΗΠΑ

Γιάννης Βαρουφάκης, Ειδικά για το CNN                                       

13 Σεπτεμβρίου 2012

Αθήνα, Ελλάδα (CNN) – Η πρώτη μου ανάμνηση με οτιδήποτε έχει να κάνει με τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, κρύβεται στα βάθη της αθηναϊκής παιδικής μου ηλικίας.

Ήταν μια ζεστή βραδιά του Ιουνίου. Η μητέρα μου με είχε πάει μια βόλτα γύρω από το αρχαίο στάδιο, όπου έγιναν οι  πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, το 1896.
Ξαφνικά είδα τα μάτια της γεμίζουν με δάκρυα αφού άκουσε τον νεαρό εφημεριδοπώλη να φωνάζει, με όλη του την φωνή, ότι κάποιος που ονομάζεται Bobby Kennedy, ήταν νεκρός.

Ήταν 1968, ένα έτος μέσα στις σκοτεινές εποχές της στρατιωτικής δικτατορίας μας. Ακόμη θυμάμαι την εξήγηση της,για αυτά τα δάκρυα: "Ήταν η τελευταία μας ευκαιρία», μου είπε,θρηνώντας.

Όταν κατά τους μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν τα μέλη της οικογένειάς μου συνελήφθησαν από τη μυστική αστυνομία, όταν οι δρόμοι της Αθήνας έπιασαν φωτιά μετά την φοιτητική εξέγερση του 1973, όταν, μάλιστα, ο πόλεμος ξέσπασε στην Κύπρο το 1974, δεν ήταν δύσκολο να φανταστώ ότι οι συμφορές μας πρέπει να είχαν να κάνουν κάτι,με το γεγονός ότι τρεις καλά στοχευμένες σφαίρες είχαν κρατήσει έναν καλό άνθρωπο έξω από το Λευκό Οίκο.

Ήταν 1976 όταν πάλι μια αμερικανική προεδρική εκστρατεία έμπαινε κρυφά στην,τότε,εφηβική φαντασία μου. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του δάσκάλου μου για ένα ορισμένο Κύριο Κάρτερ - ο οποίος, κατά την εκτίμησή του, θα θέσει τα ανθρώπινα δικαιώματα επι τάπητος, θα επιβάλει εμπάργκο όπλων στην Τουρκία και, ως εκ τούτου, θα επιβραβεύσει την πρόσφατα εκ νέου εκδημοκρατισμένη Ελλάδα, με τη διαπραγματευτική δύναμη που λαχταρούσε,έτσι ώστε να αντιστραφεί η κατοχή της Κύπρου  και ως εκ τούτου, να απελευθερώσει εμάς,ως Έλληνες από την ανάγκη να ξοδεύουμε ένα ανάρμοστο μερίδιο του εθνικού μας εισοδήματος, στον τομέα της άμυνας.

Και ενώ το εμπάργκο πράγματι έγινε,το έκανε όμως όχι πολύ καιρό πρίν ο δάσκαλος μου και κάθε άλλος Έλληνας που ήξερα,να απογοητευτεί βαθύτατα από τον Πρόεδρο,από την Georgia.

Κοιτάζοντας πίσω, σε κάθε εκλογές των ΗΠΑ,των τελευταίων δεκαετίων,βλέπω οτι είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες μεταξύ των συμπατριωτών μου, που, πολύ γρήγορα,διαψευστηκαν - αν και αυτό ήταν περισσότερο μια αντανάκλαση των μη ρεαλιστικών μας προσδοκιών,παρά για κάτι που συνέβη από την Ουάσιγκτον.

Ευτυχώς, αυτό το μοτίβο φαίνεται να έχει σπάσει. Σήμερα, κανένας που να γνωρίζω, δεν κοιτάζει με προσδοκία προς τον Λευκό Οίκο. Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει πιο πολύ ανάγκη τώρα από ότι είχε εδώ και πάρα πολύ καιρό, οι Έλληνες δεν περιμένουν από την Ουάσινγκτον,ακτίνες ελπίδας. 

Αν μη τι άλλο, η ελληνική κοινή γνώμη είναι δύσπιστη όσον αφορά το τι μπορεί να συμβεί αφού οι εκλογές τελειώσουν, φοβούμενοι ότι η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μπορεί να καθυστερει οποιαδήποτε προσπάθεια να ακρωτηριάστει η Ελλάδα από την ευρωζώνη έως ότου η πολιτική σκόνη κατακάτσει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το ένστικτο μου,λέει. ότι οι Έλληνες έχουν την εντύπωση ότι η Αμερική δεν έχει πλέον ούτε το ενδιαφέρον ή την ικανότητα να επηρεάσει το modus vivendi μας.
Είδαν την περιφρόνηση με την οποία οι ανόητοι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών αντιμετωπισαν τον Tim Geithner, τον υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, το φθινόπωρο του 2011, όταν τους επισκέφθηκε στην Πολωνία για να δώσει συμβουλές για το πώς να αντιμετωπιστεί η κρίση του ευρώ.

Από αυτό και από άλλα λυπηρά περιστατικά, οι Έλληνες έχουν συμπεράνει ότι οι ΗΠΑ δεν κυριαρχούν πλέον επάνω στο ευρωπαϊκό πεπρωμένο μας, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που συνηθιζαν.

Εκεί που κάποτε θα μελετούσαμε έντονα κάθε μικρό σημάδι που θα ερχόταν από την Ουάσιγκτον για ενδείξεις του τι μπορεί να μας συμβεί ή τι μπορεί να μας κοσμήσει, τώρα η ελληνικές κεραίες είναι στραμμένες,με αγωνία,προς την Φρανκφούρτη, το Βερολίνο και το Παρίσι.

Εβδομάδα έξι ημερών εργασίας στην Ελλάδα;

Ενώ αυτές οι γραμμές γράφονται, η σύζυγός μου και εγώ ετοιμαζόμαστε για την μετάβασή μας στην Αμερική,ως μεταμοντέρνοι πρόσφυγες, εξ επιδράσεως,από την φρικτή κρίση μας. Μια προσφορά εργασίας ως επικεφαλής οικονομολόγος για μια εταιρεία βιντεοπαιχνιδιών  και μια θέση Επισκέπτη Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Austin, καθώς και μια ευκαιρία για την σύζυγό μου,που είναι καλλιτέχνης,να εργαστεί και να παρουσιάσει τα έργα της στην Δυτική Ακτή, μας πρόσφερε μια κάψουλα απόδρασης,.ωστε να ξεφύγουμε από την μιζέρια της Ελλάδας και πράγματι, από την ανοησία της Ευρώπης.

Καθώς ετοιμαζόμαστε,οι φίλοι μας, ξένοι που με σταματούν στο δρόμο, σερβιτόροι σε εστιατόρια, όλοι μας ρωτάνε για την Αμερική. Και οι περισσότεροι έχουν κάτι να πουν για τις προεδρικές εκλογές.

Οι Έλληνες που μιλάω, θα προτιμούσαν να κέρδιζε ο κ. Ομπάμα. Αλλά δεν φοβούνται μια κυβέρνηση του Mitt Romney. Είναι ενδιαφέρον, έχουν την τάση να σκέφτονται τις ΗΠΑ ως μια χώρα η οποία, όσο ισχυρή μπορεί ακόμα να είναι, είναι εξίσου ανίκανη, για την αντιμετώπιση των δυνάμεων της παγκόσμιας ύφεσης, όπως είμαστε και εμείς

Και εδώ έγκειται η διαφορά μας από το παρελθόν: οι Αθηναίοι παρουσιάζουν μια νέα και απροσδόκητη μορφή εθνικής ενότητας όταν συζητούν για τις εκλογές των ΗΠΑ!
Ενώ στο παρελθόν είμασταν χωρισμένοι μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, μεταξύ φιλοαμερικανών και αντιαμερικανών, σήμερα η Αμερική φαντάζει από σχεδόν όλους εδώ, ως μια αδελφή ψυχή,ως ένα έθνος που αντιλαμβάνεται τι ακριβώς  οι Έλληνες, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι κλπ. περνάνε μέσα στα χέρια μιας Γερμανοκρατούμενης Ευρώπης,της λιτότητας. Μίας ηπείρου που έχει χάσει τον δρόμο της.

Οι Έλληνες μάλιστα,φαίνεται να έχουν αναπτύξει μια εκλεπτυσμένη αίσθηση για τα τμήματα εντός των Ηνωμένων Πολιτειών, μεταξύ εκείνων που αγωνίζονται στο τρέχον κλίμα ύφεσης και το διαβόητο 1% που ποτέ άλλοτε δεν πήγαινε τόσο καλά. Και μπορούν να χαρτογραφήσουν τα τμήματα πάνω στα τμήματα, που άνθισαν στην Ευρώπη μεταξύ του "πυρήνα" και της "περιφέρειας".
Παραδόξως, αυτό ενδέχεται να έγινε,επειδή  το κραχ του 2008, λήστεψε ταυτόχρονα την Αμερική από ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας εξουσίας της και προίκισε τους συμπατριωτες μου με μια καλύτερη αίσθηση του αγώνα των Αμερικανών για να κρατήσουν ζωντανή τη δημοκρατία, σε δύσκολους οικονομικά καιρούς.

http://edition.cnn.com/

 

Athens, Greece (CNN) -- My first memory of anything to do with a U.S. presidential election lurks in the mists of my Athenian childhood.

It was a warm June evening. My mother had taken me for a walk around the ancient stadium where the first modern-era Olympics were staged in 1896.

Suddenly I saw her eyes fill with tears after hearing a newsboy screaming, at the top of his voice, that someone called Bobby Kennedy was dead.

It was 1968, a year into the dark ages of our military dictatorship. I still recall her explanation of those tears: "He was our last chance," she lamented.

When in the months and years that followed members of my family were arrested by the secret police, when the streets of Athens caught fire following the student uprising of 1973, when, indeed, war broke out over Cyprus in 1974, it was not hard to imagine that our calamities must have had something to do with the fact that three well aimed bullets had kept a good man out of the White House.

It was 1976 again when a U.S. presidential campaign snuck into my then-teenage imagination. I recall my schoolmaster's enthusiasm for a certain Mr. Carter -- who would, in his estimation, put human rights on the map, impose an arms embargo on Turkey and, thus, reward the recently re-democratised Greece with the bargaining power it craved so as to reverse Cyprus' occupation, and thus liberate us Greeks from the need to spend an unseemly portion of our national income on defence.

While the embargo was indeed introduced, it was not long before my schoolmaster and every other Greek I knew were deeply disappointed by the president from Georgia.

Looking back, every U.S. election of that past few decades incited expectations amongst my fellow Greeks that were, quite quickly, dashed -- although this was more a reflection of our unrealistic expectations than on anything that occurred in Washington.

Thankfully, this pattern seems to have been broken. Today, no one I know casts a longing eye on the White House. Even though Greece is needier than it has been for a long while, Greeks are not looking to Washington, D.C. for rays of hope.

If anything, Greek public opinion is wary of what might happen after the election is over, fearful that Germany and the European Central Bank may be delaying any attempt to amputate Greece from the eurozone until after the political dust has settled in the United States.

My hunch is that Greeks have the impression that America no longer has either the interest or the capacity to influence our modus vivendi.

They saw the contempt with which the inane European finance ministers treated Tim Geithner, the U.S. Treasury Secretary, in the fall of 2011, when he visited them in Poland to impart advice on how to address the euro crisis.

From this and other sad incidents, Greeks have surmised that the U.S. no longer holds sway over our European destiny; at least not the way it used to.

Where once we would intensely study every little sign coming from Washington for clues of what might befall or grace us, now the Greek antennae are trained anxiously toward Frankfurt, Berlin and Paris.

 

Six-day work week in Greece?

While these lines are being written, my wife and I are preparing for our move to America; in effect, postmodern refugees from our hideous crisis. A job offer as chief economist for a video game company, and a visiting professorship at University of Texas, at Austin, plus an opportunity for my artist wife to work and exhibit in the West Coast, offered us escape pods from the misery of Greece, indeed from Europe's inanity.

As we prepare, our friends, strangers who stop me in the street, waiters in restaurants, everyone asks us about America. And most have something to say about the presidential election.

The Greeks I speak to would rather Mr. Obama won. But they do not fear a Mitt Romney administration. Interestingly, they tend to think of the U.S. as a country which, powerful as it may still be, is just as impotent in the face of the forces of global recession as we are.

And here lies the difference from the past: Athenians exhibit a new and unexpected form of national unity when discussing the U.S. election!

Whereas in the past we were divided between Left and Right, between pro- and anti-Americans, nowadays America is being seen by almost everyone here as a kindred spirit; a nation that understands what the Greeks, the Irish, the Portuguese etc. are going

through in the hands of a German-dominated austerian Europe; a continent that has lost its way.

Greeks even seem to have developed a sophisticated feel about the divisions within the United States, between those struggling in the current recessionary climate and the notorious 1% who have never had it so good. And they can map these divisions onto the divisions that are burgeoning in Europe between the "core" and the '"periphery."

Paradoxically, it may be that the crash of 2008 simultaneously robbed America of much of its global authority and endowed my fellow Greeks with a better feel of the Americans' struggle to keep democracy alive in troubled economic times.