TELEGRAPH.H ελληνική φοροδιαφυγή συμβολίζει την κουλτούρα οικονομικής ανεντιμότητας κυβερνησης & επιχειρησεων

Greek tax evasion is symbolic of a culture of financial dishonesty

By Jake Wallis Simons. October 31st, 2012

Jake Wallis Simons is a Telegraph features writer, a novelist, and a broadcaster for BBC Radio 4.

H ελληνική φοροδιαφυγή είναι συμβολική μιας κουλτούρας οικονομικής ανεντιμότητας

Η φοροδιαφυγή είναι εδώ και καιρό ένα από τα πιο ιδιαίτερα φορτισμένα πολιτικά ζητήματα στην Ελλάδα. Την περασμένη εβδομάδα, η Wall Street Journal ανέφερε ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο πρώην Έλληνας Υπουργός Οικονομικών, κατέθεσε ενώπιον του Κοινοβουλίου ότι οι ερευνητές του οικονομικού εγκλήματος είχαν κάνει τα στραβά μάτια προς τους Έλληνες που είχαν καταθέσει περισσότερα από € 1 δισ. φερόμενου ως «μαύρου χρήματος» σε ελβετικούς τραπεζικούς λογαριασμούς . Το 2010, είπε, το ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών είχε λάβει μια λίστα 2.000 εν δυνάμει αυτουργών, από την Christine Lagarde, επικεφαλή του ΔΝΤ, η οποία ήταν εκείνη την εποχή υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας. Σύμφωνα με τον Βενιζέλο,η λίστα πέρασε στην αστυνομία. Αλλά τίποτα δεν συνέβη.

Τώρα φαίνεται ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να κρατήσει κλειστό το θέμα. Την Δευτέρα, ο Κώστας Βαξεβάνης, ο εκδότης του ελληνικού περιοδικού Hot Doc, συνελήφθη μετά τη δημοσίευση αυτού που έχει γίνει γνωστό ως η "Λίστα Lagarde". Γράφοντας στην Guardian, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι «στην αρχαία ελληνική μυθολογία, η δικαιοσύνη παρουσιάζεται ως τυφλή. Στη σύγχρονη Ελλάδα,απλώς κλείνει το μάτι και γνέφει. Μια μελέτη στη λίστα Lagarde είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική. Οι εκδότες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, ολόκληρο το σύστημα της εξουσίας φαίνεται να έχουν μεταφερεί τα χρήματα στο εξωτερικό. . . Εν τω μεταξύ, στην Ελλάδα, οι άνθρωποι ψάχνουν σε σκουπιδοτενεκέδες για φαγητό. "

Αυτός ο τόνος μπορεί να είναι λίγο συγκαταβατικός για τα βρετανικά αυτιά, αλλά η συνοπτική ιστορία,αυτής της  πανωλεθρίας, είναι ανεκτίμητη. Αποκαλύπτει πως, πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα, η ιδέα ότι η ελληνική οικονομία θα είναι αρκετά σταθερή,ώστε να ενταχθεί στην ευρωζώνη θεωρήθηκε ως τρέλα.

 Όταν η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία αξιολόγησε τις χώρες όσον αφορά τον πληθωρισμό και τα επιτόκια, οι ελληνικές τιμές ήταν τόσο υψηλές που δεν ταίριαζαν σε ένα κανονικό γράφημα και απαιτήθηκε ένα ειδικό ένθετο.

Ωστόσο, όταν σύντομα, ήρθε η ευκαιρία να ενταχθούν στην ευρωζώνη, οι Έλληνες υποστήριξαν ότι έχουν σταθεροποιήσει μαγικά την οικονομία τους και οι Γερμανοί, πρόθυμοι για περισσότερους πελάτες, επέλεξαν να πιστέψουν το αδύνατο. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, η Ελλάδα έγινε δεκτή, έλαβε το τεράστιο πλεονέκτημα που προέκυψε από τα χαμηλά επιτόκια,ξόδεψε δίχως αύριο,μπήκε σε πρόβλημα με τα ομόλογα και κατέληξε στο χάος που είναι σήμερα.

Δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία γι 'αυτό: Η ελληνική φοροδιαφυγή προέκυψε φυσικά,μέσα από την κουλτούρα της θεμελιωδους οικονομικής ανεντιμότητας που έχει εισχωρήσει στην ελληνική κυβέρνηση και στις επιχειρήσεις.

Τώρα, επιτέλους,έρχεται η ώρα τους. Η γενναιότητα των ομοίων του Κώστα Βαξεβάνη ,ενός μέλος του δημοσιογραφικού επαγγέλματος-που έχει χλευαστεί πολύ-προσφέρει μια μικρή νότα ελπίδας, ότι στο μέλλον,η διαφθορά δεν θα είναι πλέον ανεκτή από τον ελληνικό λαό. Ωστόσο, την ίδια στιγμή,η σύλληψή του αποτελεί ένδειξη της κλίμακας του αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας.

http://blogs.telegraph.co.uk/news/jakewallissimons/100187164/greek-tax-evasion-belies-a-culture-of-financial-dishonesty/

Tax evasion has long been of the most highly-charged political issues in Greece. Last week, the Wall Street Journal reported that Evangelos Vanizelos, a former Greek finance minister, testified before Parliament that financial crime investigators had turned a blind eye towards Greeks who had deposited more than €1 billion of alleged “black money” in Swiss bank accounts. In 2010, he said, the Greek Ministry of finance had received a list of 2,000 possible perpetrators from Christine Lagarde, head of the IMF, who was at that time the French finance minister. According to Vanizelos, it was passed on to the police. But nothing happened.

Now it seems that the Government is anxious to keep a lid on the issue. On Monday, Kostas Vaxevanis, the editor of the Greek magazine Hot Doc, was arrested after publishing what has become known as the “Lagarde List”. Writing in the Guardian, he alleged that “in Ancient Greek mythology, justice is presented as blind. In modern Greece, it is merely winking and nodding. A study of the Lagarde list is highly revealing. Publishers, businessmen, ship owners, the entire system of power is shown to have transferred money abroad . . . Meanwhile in Greece, people are going through dumpsters for food.”

Although tax evasion has been dominating the headlines, the fact of the matter is that it is just one symptom of a deeper Greek malaise. In January, the popular American radio programme This American Life devoted an entire episode to revising how the Greek crisis unfolded, pitched at people with little financial conversance. Its tone may be slightly patronising to British ears, but as a potted history of the debacle it is invaluable.

It reveals how, back in the mid-nineties, the notion that the Greek economy would be stable enough to join the eurozone was seen as madness. When the European statistical service assessed countries in terms of their inflation and interest rates, the Greek figures were so high that they didn’t fit on a normal graph, and required a special insert. Yet when the opportunity came soon afterwards to join the eurozone, the Greeks claimed to have magically stabilised their economy, and the Germans, keen for more customers, chose to believe the impossible. The rest is history; Greece was accepted, took huge advantage of the resulting low interest rates, spent like there was no tomorrow, got into trouble with bonds, and ended in the mess it is in today.

There can be no doubt about it: Greek tax evasion emerged naturally from a culture of fundamental financial dishonesty that has long pervaded Greek government and business. Now, at long last, it is catching up with them. The bravery of the likes of Kostas Vaxevanis – a member of the much derided journalistic profession – offers a tiny note of hope that in the future, such corruption will no longer be tolerated by the Greek people. Yet at the same time, his arrest is an indication of the scale of the struggle that lies ahead.