Greece should make its exit at Christmas
"Ξυπνήστε, ξυπνήστε και μυρίστε το δακρυγόνα! Οι Έλληνες έχουν μια ακόμη 48-ωρη γενική απεργία, συν μια επιπλέον ημέρα απεργία στις μεταφορές, καθώς συνεχίζουν προς την ενδεχόμενη και σίγουρη αναχώρηση τους από το ευρώ."
Έτσι ξεκινάει το πολύ ενδιαφέρων άρθρο,της συντηρητικής Daly Mail, το οποίο ισχυρίζεται ότι πρέπει να κάνουμε έξοδο από το ευρώ τα Χριστούγεννα,αν και δεν υπάρχουν πολλές πιθανότητες, όπως ο ίδιος ο αρθρογράφος ισχυρίζεται,για κάτι τέτοιο.
Επίσης ο συντάκτης πιστεύει ότι οι δανειστές μας, φοβούνται περισσότερο από εμας και στο τέλος,προς μεγάλη έκπληξη, μεταφέρει τα κολακευτικά σχόλια του διευθυντή της Τράπεζας της Αγγλίας Andy Haldane, για το κίνημα Occupy.
O Andrew Alexander αναφέρει ότι εν μέσω διαμαρτυριών ο Σαμαράς προσπαθεί να περάσει άλλο ένα πακέτο μέτρων,που θα μας σφίξει το ζωνάρι και ο πρωθυπουργός μας προειδοποιεί για επικείμενες καταστροφές και δίνει στους αντάρτες βουλευτές του,μία τελευταία προειδοποίηση.
Ο ίδιος όμως,κατά τον συντάκτη,έχει δεχθεί επίσης τις τελευταίες προειδοποιήσεις και τα τελεσίγραφα απο τις "αρχές της ευροζώνης" ,όπως χαρακτηριστικά τονίζει.
Και συνεχίζει:
"Με τόσα πολλά τελεσίγραφα να στροβιλίζονται, πρέπει να θυμηθούμε τον ορισμό του Αμβρόσιου Μπίρς,για το τελεσίγραφο: «Μια τελευταία προειδοποίηση πριν από την προσφυγή σε παραχωρήσεις».
Οι αρχές της ευρωζώνης είναι αρκετά απεγνωσμένες στο να εμποδίσουν την Ελλάδα να αφήσει το ενιαίο νόμισμα. Αυτό θα ρίξει αμέσως τους προβολείς στην Ισπανία, θα ακολουθήσει η Ιταλία και ακόμη και η Γαλλία, που προειδοποιήθηκε απο το ΔΝΤ ότι μπαίνει σε σοβαρή στενωπό,υπο την νέα κυβέρνηση,περισσότερο από ό, τι, χαρακτηριστικά, η ιδια η κυβέρνηση φροντίζει να παραδεχτεί.
Ο Σαμαράς προειδοποιεί ότι «η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφική. . . ένας εφιάλτης ». Θα μπορούσε να είναι εφιάλτης,για τους ηγέτες της ευρωζώνης που έχουν υποθηκευμένο το πολιτικό τους μέλλον στο ενιαίο νόμισμα.
Αλλά όχι για την ίδια την Ελλάδα, για την οποία η παραμονή στη ζώνη του ευρώ έχει οδηγήσει σε μια πενταετή καταβύθιση της παραγωγής και της εκτίναξης της ανεργίας. Κατά βάθος, οι δανειστές είναι τώρα πιο φοβισμένοι από τους οφειλέτες.
Η απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα παραμένει εξαιρετικά σαφής: επιστροφή στην δραχμή, απότομη υποτίμηση και κυνήγι για την ανάπτυξη. Τα φτηνά προϊόντα και οι υπηρεσίες θα είναι εξαιρετικά εξαγώγιμες.
Αλλά η σωτηρία για την Ελλάδα θα περιλαμβάνει, επίσης,άλλη μια αθέτηση χρέους από την Αθήνα Αυτό το έκανε την άνοιξη για τους ιδιώτες επενδυτές. Αυτή τη φορά, οι δανειστές που είναι σε κίνδυνο,είναι οι άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης.
Ωστόσο, όσοι δίνουν ανόητα δάνεια, εαν ο δανειστής είναι ένα πρόσωπο, μια τράπεζα ή ένα έθνος, δεν αξίζουν να σωθούν από τις απώλειες.Αυτός ο τρόπος είναι παράνοια, ή απομάκρυνση του «ηθικού κινδύνου», όπως το αποκαλούν οι κανόνες του τραπεζικού συστήματος.
Επίσης,μπορείς να υποστηρίξεις ότι εκείνοι που ηταν αρκετά ανόητοι να δανείσουν σε αυτόν τον αναξιόπιστο δανειολήπτη είχαν σίγουρα αρκετό χρόνο για να προετοιμαστούν για το χειρότερο. Η ελληνική κρίση είναι τριών ετών και το αποτέλεσμα της προβλέψιμο. Είναι σαν οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται ότι δεν εχουν χρόνο να προετοιμαστούν για τα Χριστούγεννα.
Η απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα παραμένει εξαιρετικά σαφής: επιστροφή στην δραχμή, απότομη υποτίμηση και κυνήγι για την ανάπτυξη. Τα φτηνά προϊόντα και οι υπηρεσίες θα είναι εξαιρετικά εξαγώγιμες.
Αλλά η σωτηρία για την Ελλάδα θα περιλαμβάνει, επίσης,άλλη μια αθέτηση χρέους από την Αθήνα Αυτό το έκανε την άνοιξη για τους ιδιώτες επενδυτές. Αυτή τη φορά, οι δανειστές που είναι σε κίνδυνο,είναι οι άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης.
Ωστόσο, όσοι δίνουν ανόητα δάνεια, εαν ο δανειστής είναι ένα πρόσωπο, μια τράπεζα ή ένα έθνος, δεν αξίζουν να σωθούν από τις απώλειες.Αυτός ο τρόπος είναι παράνοια, ή απομάκρυνση του «ηθικού κινδύνου», όπως το αποκαλούν οι κανόνες του τραπεζικού συστήματος.
Επίσης,μπορείς να υποστηρίξεις ότι εκείνοι που ηταν αρκετά ανόητοι να δανείσουν σε αυτόν τον αναξιόπιστο δανειολήπτη είχαν σίγουρα αρκετό χρόνο για να προετοιμαστούν για το χειρότερο. Η ελληνική κρίση είναι τριών ετών και το αποτέλεσμα της προβλέψιμο. Είναι σαν οι άνθρωποι να διαμαρτύρονται ότι δεν εχουν χρόνο να προετοιμαστούν για τα Χριστούγεννα.
Τα οποία, παρεμπιπτόντως, θα ήταν μια καλή στιγμή να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της ευρωζώνης, με όλες αυτές τις αργίες, μια σκέψη σαν ένα απίθανο στοίχημα,αλλά μόνο για το πότε,όχι για το εάν,το ενιαίο νόμισμα καταρρεύσει.
Σύμφωνα με τον αξιοσέβαστο διευθυντή της Τράπεζας της Αγγλίας, Andy Haldane, το κίνημα Occupy προσέφερε μια πολύτιμη υπηρεσία, τόσο ηθικά όσο και πνευματικά, με τις διαμαρτυρίες του σχετικά με την οικονομική κρίση.
Wake up, wake up and smell the tear gas! The Greeks are having yet another 48-hour general strike — plus an extra day of transport strikes — as they continue towards eventual and certain departure from the euro.
Demonstrators are out in force. Inside the parliament building, premier Antonis Samaras pleads for his latest belt-tightening package to secure the release of bail-out money from the eurozone’s rescue funds. Otherwise, he says, Greece may be forced out of the euro. This is a final warning, he tells his rebellious MPs.
He has had a final warning himself from the eurozone authorities to say that the money now needed to avoid a Greek bankruptcy depends on the package being accepted. Actual implementation this time would also be a nice change.
A strong hint is dropped from the bailiffs waiting outside his door that Greece might even be granted a grace period of two years to attain its already modest target for cutting its astronomic national debt.
With so many ultimatums swirling around, we should remember Ambrose Bierce’s definition of an ultimatum: ‘A last warning before resorting to concessions.’
The eurozone authorities are quite desperate to prevent Greece leaving the single currency. That would immediately put the spotlight on Spain, followed by Italy — and even France, which the IMF warns is in more serious straits under the new government than it, characteristically, cares to admit.
Samaras warns that ‘leaving the euro would be catastrophic . . . a nightmare’. It might be for leaders in the eurozone who have mortgaged their political futures to the single currency.
But not for Greece itself, for which staying in the euro has led to five years of plunging output and soaring unemployment. At heart, the lenders are now more scared than the borrowers.
The answer to the Greek problem remains supremely clear: return to the drachma, devalue sharply and hunt for growth. It is there for the asking. Cheap products and services would be highly exportable.
But salvation for Greece would also involve Athens defaulting on its vast debts yet again. It did this in the spring for non-government investors. This time, the lenders at risk are other eurozone governments.
However, those making silly loans, whether the lender is a person, a bank or a nation, do not deserve to be saved from losses. That way is madness, or removing the ‘moral hazard’ as the rules of banking call it.
You might also argue that those foolish enough to lend to this unreliable borrower have surely had plenty of time to prepare for the worst. The Greek crisis is three years old, its outcome predictable. It is as if people were to complain that they had not had time to be prepared for Christmas.
Which, by the way, would be a good time to deal with the eurozone problem, with all those bank holidays — just an outside bet, but only on when, not whether, the single currency falls apart.
According to the much-respected Bank of England director Andy Haldane, the Occupy movement performed a valuable service, both morally and intellectually, in its protests about the economic crisis.
These stern words sent a shudder through the City, which thinks the Bank’s top job is to admire the financial services industry.
Up to a point, he is right and Occupy is right, too. There is something wrong with a system that encourages speculation and huge inequalities of wealth which then lead to rescue operations financed by the taxpayer — rescues that remove the moral hazard that normally restrains rash lending.
Occupy represents bewilderment and anger. Lord Keynes once observed that the trouble with inflation from the public point of view was that not one in 1,000 understood it. Therefore, they blamed all sorts of guiltless parties: trades unions, alleged monopolies, farmers, greedy shopkeepers — but rarely the government or central banks, with whom responsibility really lies.
We have another example of that misunderstanding today. Occupy does not understand the business world and likes to blame our present problems on ‘capitalism’ or the excessive size of companies. Neither of which helps.
Capitalism is merely a natural extension of the instinct to buy and sell, and the consumer likes the products that are made possible by large, global corporations.
Occupy also fails to understand that it was Washington-sponsored political correctness that forced U.S. banks to make unsafe housing loans, which in turn set off the economic crisis.
Haldane’s position on this is not clear. But he is right to say that the two types of bank — the High Street retailers and the City investment arms — must be separated. That reform is expected anyway. The investment banks are where the big money is made and the big rewards doled out. They should not get their funds on the cheap.
Whether Haldane has all the answers is questionable, especially in his call for more moral purpose. But at least he understands public anger.
Perhaps we could have a people’s Governor of the Bank of England now that the post is falling vacant.
I once warned him that he would not get on while he looked so absurdly young, scarcely of voting age but actually 45.
Next time, perhaps?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.