Δύσκολοι καιροί για εκδότες

Δύσκολοι καιροί για εκδότες (αξέχαστες επιτυχίες 2011)

Του Στάθη Στασινού

Οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχουν ζημιές που θα έκαναν το έλλειμμα του ελληνικού κράτους να φαίνεται σαν ρέστα από δίευρω

Ο περισσότερος κόσμος, που δεν έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με το μιντιακό σύστημα, αναρωτιέται για ποιο λόγο λυσσομανούν τα κανάλια και οι εφημερίδες κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ συχνά θα τους απαντήσουν πως πρόκειται για ιδεολογική διαμάχη. Κάτι που σε γενικές γραμμές είναι αληθές, αν δεν υπήρχε ο ελέφαντας στο σαλόνι. Που δεν είναι άλλος από το γεγονός πως το μιντιακό σύστημα είναι ένας επαγγελματίας αγελαδάρης. Η αγελάδα που αρμέγει είναι φυσικά το κράτος και οι πολίτες ξεχωριστά, αλλά δεν την αρμέγει πάντα για προσωπική του χρήση. Πολύ συχνά, διάφοροι που θέλουν να αρμέξουν το κράτος ή τους πολίτες μέσω διάφορων καρτέλ στρέφονται στα μίντια για να διαμορφώσουν κλίμα και να τους κάνουν τη δουλειά. Με το αζημίωτο φυσικά.

Γι' αυτό το αζημίωτο θα σας μιλήσω με 4 μικρά πινακάκια. Θα αρχίσουμε από το περσινό αγαπημένο, που αφορά τα εταιρικά αποτελέσματα των εκδοτών για το 2010.

Όπως λέγαμε και στα δύο προηγούμενα επεισόδια (μέρος 1ο και 2ο), οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχουν δανειστεί χρήματα που είναι αδύνατον να αποπληρώσουν και που θα έκαναν το ελληνικό κρατικό χρέος να φαίνεται μπροστά τους αθώο. Αν ένα κράτος με χρέος 120% του ΑΕΠ δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, τότε πώς τα καταφέρνουν και συνεχίζουν να λειτουργούν επιχειρήσεις που, σε αντίθεση με τα κράτη, δεν έχουν τη δυνατότητα να νομοθετούν φόρους;

Μήπως έχουν αρκετά κέρδη, που να δικαιολογούν αυτό τον υπέρογκο δανεισμό; Ούτε κατά διάνοια. Οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχουν ζημιές που θα έκαναν το έλλειμμα του ελληνικού κράτους να φαίνεται σαν ρέστα από δίευρω. Κι όπως βλέπετε και από το πινακάκι των αποτελεσμάτων του 2011, τα πηγαίνουν ακόμα χειρότερα. Άρα πώς σκατά τα καταφέρνουν;

Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως, ενώ δεν μπορούν σαν τα κράτη να επιβάλουν φόρους, έχουν κάθε δυνατότητα να αρμέγουν τους φόρους του κράτους ή να προσφέρουν υπηρεσίες σε αυτούς που αρμέγουν τις τσέπες του κράτους και των πολιτών. Πείτε π.χ. πως είστε μια τράπεζα που έχει άμεση ανάγκη από μερικά ψιλά, ας πούμε ένα τυχαίο νούμερο 18 δισ. αλλά δεν θέλετε να βάλετε το χέρι στην τσέπη. Δεν θα ήταν καλή ιδέα να συμφωνήσετε με το μιντιακό σύστημα προκειμένου να πείσει την κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα να δοθούν αυτά των 18 δισ. ως δωράκι, και σε αντάλλαγμα να κάνεις τα στραβά μάτια για εκείνα τα δανειάκια τα οποία δεν θα αποπληρωθούν ποτέ; Νομίζω το πιάνετε το νόημα και οι πίνακες τα λένε όλα από μόνοι τους. Κοιτάξτε πχ πως από τα 5 ανεξάρτητα κρατίδια, το παιδάκι εκείνο το οποίο θεωρήθηκε πως δεν συνεννοείται με τα άλλα παιδάκια, εξαφανίστηκε από τον χάρτη, παρ' ότι δεν βρισκόταν σε ιδιαίτερα χειρότερη θέση από τους υπόλοιπους. Μόλις το ακρωτήρι Τεγοπούλου έγινε πολύ απρόβλεπτο (λόγο του απρόβλεπτου μάνατζμεντ), τσουπ, έφυγε από τον χάρτη.

Τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα

Όμως αυτές είναι χρονιές κρίσης. Όλοι έχουν προβλήματα, γιατί όχι και οι εκδοτικές επιχειρήσεις; Οι παρακάτω 2 πίνακες δείχνουν πως, ακόμα και τις χρονιές των παχιών αγελάδων, οι εκδοτικές επιχειρήσεις κάθε άλλο παρά καλά τα πήγαιναν.

Τα μεγάλα κέρδη που θα δείτε το 2008 στο ακρωτήρι Τεγοπούλου και το βαρωνάτο του Τηλέτυπου προέρχονται από την πώληση της Χρυσής Ευκαιρίας του πρώτου (71 εκατ. ευρώ) και της Νόβα από το δεύτερο (38 εκατ. ευρώ). Αν λοιπόν, τις χρονιές που έρεε δωρεάν το χρήμα, οι διαφημίσεις πουλιόνταν σαν ζεστά ψωμάκια και τα δωράκια των κυβερνήσεων προς τους εκδότες ήταν συνεχή, οι εκδοτικές επιχειρήσεις δεν μπορούσαν να βγάλουν σοβαρά κέρδη, τότε σημαίνει πως τα κέρδη δεν είναι η πρώτη τους προτεραιότητα. Και πως για την κατάντια τους δεν ευθύνεται σε καμία περίπτωση η κρίση.

Και η γενική σταθερά του Πλανκ

Οι 4 πίνακες αφορούν και καλές χρονιές και κακές χρονιές. Γι' αυτό και τα νούμερα έχουν μεγάλες διακυμάνσεις. Όμως και στους 4 πίνακες υπάρχει μια διαχρονική σταθερά. Πιο σίγουρη και από αυτή του Πλανκ, πιο ακριβής και από το 125ο δεκαδικό στοιχείο του γνωστού π. Και αυτή τη σταθερά μπορείτε να τη βρείτε σχεδόν σε όλες τις επιχειρήσεις του δυτικού κόσμου τα τελευταία 20 χρόνια. Με ήλιο ή βροχή, με σεισμούς ή Ολυμπιακούς ένα πράγμα δεν επιτρέπεται να πέσει. Η ταχύτητα του φωτός μπορεί να αμφισβητηθεί, όχι όμως και οι αμοιβές του Δ.Σ. και των υψηλόβαθμων διευθυντικών στελεχών.

Στον Τηλέτυπο αυτή η σταθερά είναι γύρω στα 3 με 3,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Μόνο το 2011 είπαν να κάνουν ένα σκόντο και να πάρουν μόλις 2,7.

Στον ΔΟΛ, αφού έδωσαν ένα γερό μπαξίσι στους εαυτούς τους το 2007 (8,6 εκατ. ευρώ) για τη μεγάλη επιτυχία να έχουν 4,5 εκατ. ζημιές, το 2008 αυτό το δώρο μειώθηκε στα 3,3 εκατ. παρά το γεγονός πως κατάφεραν να αυξήσουν τις ζημιές στα 8,6 εκατ. ευρώ. Και το 2010-11 είχαν βάλει κίνητρο αποδοτικότητας. Οι αμοιβές Δ.Σ. και διευθυντών θα ήταν περίπου το 1/10 των ζημιών που θα έφερναν. Έτσι καταλαβαίνουμε πως τα στελέχη είχαν κίνητρο για ακόμα περισσότερες ζημιές).

Στο “Μπομπολιστάν” πάλι, είναι άνθρωποι με αρχές. 5 εκατ. ευρώ αμοιβές Δ.Σ. και διευθυντάδων το 2007, 5,5 εκατ. το 2008, 4,1 εκατ. το 2010 (τιμωρήθηκαν για τα 31 εκατ. ζημιά) και 3,1 εκατ. το 2011 (τιμωρήθηκαν ακόμα περισσότερο για τα 38 εκατ. ζημιά). Εντυπωσιακό είναι πως αν το Δ.Σ. και οι μεγαλοδιευθυντές δεν έπαιρναν αμοιβές το 2007, η εταιρία σχεδόν δεν θα έβγαζε ζημιές).

Στο “Τεγοπουλιστάν” τα πράγματα ήταν πιο μαζεμένα, καθώς οι αμοιβές Δ.Σ. κινούνταν πιο κοντά στα 2,5 εκατ. τον χρόνο, αλλά ακόμα και το καταστροφικό 2010, που τους οδήγησε στο κλείσιμο με “έλλειμμα” που έφτανε το 37% του ΑΕΠ τους, το Δ.Σ. δεν παρέλειψε να προσφέρει στον εαυτό του ένα καλό δωράκι 1,9 εκατ. ευρώ για τα τρέχοντα έξοδα.

Η “Καθημερινή” πάλι, πρέπει να παραδεχθούμε πως είναι το σχετικά πιο μαζεμένο από όλα τα μαγαζιά, με αμοιβές Δ.Σ. και διευθυντών σταθερά στα 0,7 εκατ. τον χρόνο. Δεν θα κέρδιζε κανένα βραβείο χρηστής διαχείρισης, καθώς δανείζεται συνεχώς σαν μεθυσμένος ναύτης, αλλά ανάμεσα στο όργιο όλων των υπολοίπων που αψηφούν τους νόμους του καπιταλισμού και της βαρύτητας, η Καθημερινή αποτελεί ένα αξιοπρεπώς χρεωκοπημένο μαγαζί, με κανά δύο πλοιαράκια με σημαία Λιβερίας, για να νιώθει και ο τραπεζίτης πως όταν όλα πάνε κατά διαόλου, τουλάχιστον θα μπορεί να φορτώσει τους υπαλλήλους του στο κατασχεμένο δεξαμενόπλοιο και να τους κάνει κρουαζιέρα στο Αιγαίο.

Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα σας κοπιάρει μια θέση του μιντιακού συστήματος, κρατήστε αυτό το αρθράκι για να του το τρίψετε στη μούρη. Διότι εδώ δεν μιλάμε για το αν η γυναίκα του Καίσαρα φαίνεται ή είναι αθώα, αλλά για τον ίδιο τον Καίσαρα, που έχει χώσει ολόκληρη την παλάμη στο γλυκό, έχει μαγκωθεί το χέρι του στο βάζο και προσπαθεί να μας πείσει πως το να κυκλοφορείς με το χέρι σου χωμένο σ' ένα βάζο, είναι η νέα μόδα στα σαλόνια του Κολωνακίου.