GUARDIAN."Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση-Nτροπή για την Eλληνική κυβέρνηση & ΕΕ να κάνουν οτι δεν το βλέπουν".

Greece is facing a humanitarian crisis

The EU's own poverty standards show that Greece is in crisis. But member states won't admit their 'bailout' was to blame

Alex Politaki

guardian.co.uk, Monday 11 February 2013

Ο αριθμός των αστέγων έχει αυξηθεί σε πρωτοφανή επίπεδα για μια ευρωπαϊκή χώρα: ανεπίσημες εκτιμήσεις τους τοποθετούν σε 40.000.Photograph: Oli Scarff/Getty Images

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ανθρωπιστική κρίση

Οι δείκτες φτώχειας της ΕΕ δείχνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση. Ωστόσο, τα κράτη μέλη δεν παραδέχονται ότι φταίνε οι  «διασώσεις» τους.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες συνήθως υποθέτουν ότι οι ανθρωπιστικές κρίσεις συμβαίνουν μόνο στον απόηχο φυσικών καταστροφών, επιδημιών, πολέμων ή εμφυλίων συρράξεων.Ότι  μια τέτοια κρίση θα μπορούσε να συμβεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα, ειδικά σε μια που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φαίνεται εκτός πραγματικότητας για πολλούς από εμάς.

Και όμως, μια σειρά από εμπειρογνώμονες υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα είναι σήμερα στο κέντρο μιας ανθρωπιστικής κρίσης. Ο επικεφαλής των Γιατρών του Κόσμου, Νικήτας Κανάκης, την μεγαλύτερη και πιο σημαντική ΜΚΟ στην Ελλάδα, ήταν από τους πρώτους που το δηλώνουν ανοιχτά. Η περιοχή του λιμανιού του Περάματος, κοντά στην Αθήνα, συγκεκριμένα, είναι στη μέση μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, ο μεγαλύτερος επαγγελματικός φορέας του είδους του, έχει στείλει ακόμη και επίσημη επιστολή στον ΟΗΕ ζητώντας παρέμβαση.

Εάν αυτή η ανθρωπιστική κρίση έχει μέχρι στιγμής συζητηθεί λίγο, είναι επειδή υπάρχουν πολιτικοί λόγοι για αυτο. Αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης, η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ θα έπρεπε επίσης να αναγνωρίσει ότι την σημερινή κατάσταση έχει επιφέρει η λεγόμενη οικονομική "διάσωση" της Ελλάδας. Έτσι, οι αρχές έχουν επιλέξει να σιωπήσουν.

Η Ελλάδα ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μια ανθρωπιστική κρίση. Σύμφωνα με τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ, το 2008 η Ελλάδα κατετάγη 18η στον κόσμο. Κανείς στη χώρα πραγματικά δεν πίστευε ότι αυτό θα μπορούσε να αλλάξει τόσο δραματικά.
Ήταν η ψεύτικη ασφάλεια που προσφέρονταν από τα θεσμικά όργανα και τους μηχανισμούς της ΕΕ. Τα κράτη μέλη έπρεπε να πληρώσουν για αυτη την φανταστική ασφάλεια, εκπληρώνοντας απαιτητικά οικονομικά και πολιτικά κριτήρια. Το παράδοξο είναι ότι ακόμα και η ΕΕ, η υποτιθέμενη εγγυητής της ασφάλειας και της ευημερίας των κρατών μελών, έχει σαφώς καθορισμένους τρόπους μέτρησης της φτώχειας, τόσο απόλυτα όσο και σχετικά, που δείχνουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει ανθρωπιστική κρίση.

Με βάση τα κριτήρια και τα δεδομένα της ΕΕ, η Ελλάδα είναι μια χώρα σε κατάσταση σοβαρής ένδειας. Το 2011, 31,4% του πληθυσμού, ή 3,4 εκατομμύρια άνθρωποι, ζούσαν με εισόδημα κάτω από το 60% του εθνικού διάμεσου διαθέσιμου εισοδήματος. Την ίδια στιγμή, το 27,3% του πληθυσμού, ή 1,3 εκατομμύρια άτομα, ήταν στα όρια της φτώχειας. Δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία για το 2012, αν και τα πράγματα έχουν σίγουρα επιδεινωθεί.

Χρησιμοποιώντας περαιτέρω δείκτες της ΕΕ, ένα μεγάλο ποσοστό των ελληνικών νοικοκυριών ζουν σήμερα σε συνθήκες «υλικής στέρηση». Λίγο περισσότερο από το 11% στην πραγματικότητα ζουν σε «ακραία υλική στέρηση", το οποίο σημαίνει ότι βρίσκονται χωρίς αρκετή θέρμανση, ηλεκτρική ενέργεια και χρησιμοποιούν είτε ένα αυτοκίνητο ή τηλέφωνο. Σημαίνει, επίσης, ότι έχουν κακή διατροφή, στερούνται κρέας ή ψάρι σε εβδομαδιαία βάση, καθώς και έχουν ολική ή μερική αδυναμία να καλύψουν τα έξοδα έκτακτης ανάγκης ή τις πληρωμές για ενοίκιο και λογαριασμούς.

Η αναποτελεσματικότητα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων για την επανένταξη των ανέργων στην αγορά εργασίας και η έλλειψη εθνικών προγραμμάτων κοινωνικής προστασίας έχουν ωθήσει την Ελλάδα ακόμη περισσότερο κάτω στις διαβαθμίσεις της φτώχειας. Το ενήλικο ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε στο 26,8% τον Οκτώβριο του 2012. Το επίπεδο αυτό, αν και τεράστιο σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν, ακόμη δεν δίνει ολόκληρη την εικόνα.

Δεν δείχνει, για παράδειγμα, την ανεργία που προκύπτει από το κλείσιμο χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων. Για τους ανέργους θα πρέπει να προστεθούν και οι φτωχοί εργαζόμενοι, δηλαδή, οι εργαζόμενοι με χαμηλούς μισθούς που δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες. Με το 13% του εργατικού δυναμικού, αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο ποσοστό φτωχών εργαζομένων στην ευρωζώνη.

Υπάρχουν τρεις ακόμη δείκτες που δείχνουν την ανθρωπιστική κρίση. Πρώτον, ο αριθμός των αστέγων έχει αυξηθεί σε πρωτοφανή επίπεδα για μια ευρωπαϊκή χώρα: ανεπίσημες εκτιμήσεις τους τοποθετούν σε 40.000. Δεύτερον, το ποσοστό των Ελλήνων που έκανε χρήση ιατρικές υπηρεσίες των ΜΚΟ σε ορισμένα αστικά κέντρα, καταγράφηκε στο 60% του συνόλου το 2012. Αυτό θα ήταν αδιανόητο ακόμη και πριν από τρία χρόνια, δεδομένου ότι οι υπηρεσίες αυτές παρέχονται συνήθως σε μετανάστες και όχι σε Έλληνες.

Τρίτον, υπήρξε εκρηκτική ανάπτυξη σε συσσίτια και γενική διανομή τροφίμων. Τα επίπεδα δεν έχουν καταγραφεί επίσημα, αλλά η Εκκλησία στην Ελλάδα διανέμει περίπου 250.000 μερίδες καθημερινά, ενώ υπάρχει άγνωστος αριθμός μερίδων που διανέμεται από τις δημοτικές αρχές και τις ΜΚΟ. Με την πρόσφατη εντολή της κυβέρνησης, οι δημοτικές μερίδες θα επεκταθούν περαιτέρω λόγω της αυξανόμενης συχνότητας λιποθυμιών των παιδιών στο σχολείο, λόγω χαμηλής πρόσληψης θερμίδων. Θα υπάρξουν επίσης ελαφριά γεύματα που θα παρέχονται στους νέους φοιτητές.

Η απόδειξη της φτώχειας, της ανισότητας και η αδυναμία στην πρόσβαση υπηρεσιών υπηρεσιών επιβεβαιώνει τις όλο και πιο απελπιστικές καταστάσεις των ανθρώπων στην πρώτη γραμμή. Η χώρα έχει γίνει ένα πεδίο  ανθρωπιστικής δράσης και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Είναι ντροπή για την ελληνική κυβέρνηση και την ΕΕ να κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτό. Η διεθνής ανθρωπιστική κοινότητα πρέπει να απαντήσει επειγόντως.

Μετάφραση: LEFTeria-news

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Daily Mail. Η Ελλαδα γινεται μια χωρα του Τριτου Κοσμου?

http://lefteria-news.blogspot.gr/2012/07/daily-mail.html

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2013/feb/11/greece-humanitarian-crisis-eu

'The number of homeless people has risen to unprecedented levels for a European country: unofficial estimates put them at 40,000.' Photograph: Oli Scarff/Getty Images

European societies typically assume that humanitarian crises only take place in the aftermath of natural disasters, epidemics, wars or civil conflicts.That such a crisis could happen in a European country, especially one that is a member of the European Union, seems out of the question to many of us.

And yet a number of experts would maintain that Greece is currently in the centre of a humanitarian crisis. The head of Médecins du Monde, Nikitas Kanakis, the largest and most prominent NGO in Greece, was among the first to declare it openly. The port area of Perama, near Athens, in particular, is in the midst of a humanitarian disaster. The Medical Society of Athens, the largest professional body of its kind, has even sent a formal letter to the UN asking for intervention.

If this humanitarian crisis has so far been little talked about, there are political reasons why. By acknowledging the severity of the situation, the Greek government and the EU would also have admitted that the current state of affairs has been brought about by the so-called economic "rescue" of Greece. So the authorities have chosen to keep quiet.

It is true that there is no general agreement on what constitutes a humanitarian crisis. But the definition used by those with experience in the field is practical and straightforward. A humanitarian crisis is usually marked by rising poverty, heightened inequality in education and social protection, and lack of access to social welfare services. Particularly important indicators are loss of access to primary health services, medical examinations, hospitalisation and medication. In other words: when you see a crisis, you will not mistake it for anything else.

Greece never imagined that it could face a humanitarian crisis. According to the UN Human Development Index, in 2008 Greece was ranked 18th in the world. No one in the country really thought that this could change so dramatically.

It was false security offered by the institutions and mechanisms of the EU. Member states had to pay for this imaginary security by meeting demanding economic and political criteria. The paradox is that even the EU, the supposed guarantor of the security and prosperity of member states, has well-defined ways of measuring poverty, both absolute and relative, which show that a humanitarian crisis exists in Greece.

On the basis of the criteria and the data of the EU, Greece is a country in serious poverty. In 2011, 31.4% of the population, or 3.4 million people, lived on an income below 60% of the national median disposable income. At the same time, 27.3% of the population, or 1.3 million people, were at risk of poverty. There is no data yet for 2012, though things have certainly got worse.

Using further EU indicators, a large proportion of Greek households currently live in conditions of "material deprivation". A little more than 11% actually live in "extreme material deprivation", which means without enough heating, electricity, and use of either a car or a telephone. It also means having a poor diet, devoid of meat or fish on a weekly basis, as well as total or partial inability to meet emergency expenses or payments for rent and bills.

The ineffectiveness of European programmes for reintegrating the unemployed into the labour market and the lack of national social protection programmes have pushed Greece even further down the ranks of poverty. The adult unemployment rate stood at 26.8% in October 2012. This level, although huge in comparison to the recent past, still does not give the whole picture.

It misses, for instance, unemployment resulting from the failure of thousands of small businesses. To the unemployed should be added the working poor, ie, workers with such low wages that they cannot meet basic needs. At 13% of the workforce they represent the highest proportion of the working poor in the eurozone. 

There are three more indicators that point to a humanitarian crisis. First, the number of homeless people has risen to unprecedented levels for a European country: unofficial estimates put them at 40,000. Second, the proportion of Greek beneficiaries of NGO medical services in some urban centres was recorded at 60% of the total in 2012. This would have been unthinkable even three years ago, since such services were typically provided to immigrants, not Greeks.

Third, there has been explosive growth in soup kitchens and general food distribution. The levels are not officially recorded, but the Church of Greece distributes approximately 250,000 daily rations, while there are unknown numbers of rations distributed by municipal authorities and NGOs. By recent government order, municipal rations will be expanded further because of rising incidence of children fainting at school due to low calorie intake. There will also be light meals provided to young students.

The evidence of poverty, inequality, and inability to access primary services confirms the increasingly desperate statements by people at the frontline. The country has become a field of humanitarian action, and should be treated as such. It is shameful for the Greek government and the EU to turn a blind eye to it. The international humanitarian community should respond with urgency.